Er zijn mensen die daar een tikje treurig van worden. En ook wij hebben ervan genoten: weken zonder gesnooze, omdat wakker worden als je uitgeslapen bent het lekkerst is. Zonder vaste moetens, waardoor we elke dag gewoon zelf bepaalden hoe laat we gingen eten. Nu is het voorbij. En dat heeft ook wel weer wat.

Het blijft wel even wennen. Had ik me nou in de vakantie voorgenomen om de tafel ’s avonds alvast te dekken voor de volgende morgen? Dan is dat alvast mislukt. De gymtas stond al wel klaar. Met goed passende schoenen, precies volgens de schoolvoorschriften.

Na het uitzwaairitueel in de klas doe ik gelijk wat boodschappen. Stevig volkorenbrood. Met de intrede van de wekker nemen we ook afscheid van elke dag afbakbroodjes, croissantjes, knakworsten of gebakken eieren.

In huis begin ik op te ruimen. Waarom is me al die troep niet eerder opgevallen? Die zal er gedurende de vakantie ook al wel hebben gelegen?

Ik haal nog even wat medicijnen bij de apotheek. Die liggen daar ook al een poos. Netjes om 10.15 uur drink ik thee. Daarna vind ik mezelf met een zeem en een emmer in m’n handen terug op de bovenste trede van het huishoudtrapje.

Sta ik hier nu warempel ramen te zemen? Een klus die zes weken lang op m’n to-dolijst stond, maar die ik steeds voor me uit schoof, omdat het vakantie was.

Alles op z’n tijd. Wat mooi gezegd.

Als ik even later m’n mailbox open, vliegen de agendaverzoeken en datumprikkers me om de oren. Ik klap m’n laptop gauw weer dicht.

Een weekje nog even nietsdoen. Kan dat? Doen alsof ”moeten” niet bestaat. Een weekje nog geen clubs, verenigingen of andere bijeenkomsten en de daarbij behorende vergaderingen.

Ik wil langzaam het ritme weer te pakken krijgen, met het vakantiegevoel nog in m’n lijf. Alsof ik in een soort after-holiday of navakantiebubbel zit. Suggesties voor een naam voor zo’n extra week zijn welkom via de mail, maar ik roep hem vanaf nu jaarlijks in het leven. Of laten we er een maand van maken. Nog lekkerder.