Even kwam ik in de verleiding om deze column sterk moralistisch te vervolgen. Zo van: het is allemaal maar materie en een mens zal nimmer gelukkig worden van een mooi huis. Met als uitsmijter dat ik al dat materialisme natuurlijk veracht en me liever richt op duurzaamheid en soberheid.

De verleiding was van korte duur. Want ik weet dat het een grote leugen zou zijn als ik dat hier zou schrijven. Ik ben namelijk dol op mooie huizen en kan intens genieten van het simpel doorbladeren van een woonblad. Nog erger is het dat ik niet alleen dol ben op mooie huizen, maar ook op mooie auto’s en de nieuwste gadgets. Ik kan naar waarheid zeggen dat ik me niet te buiten zal gaan aan het kopen van dure kleding. Maar stuur me vooral niet met een volle portemonnee naar een elektronicawinkel als er net een nieuwe telefoon is gepresenteerd van een bekend elektronicaconcern. Waarmee maar gezegd wil zijn dat ieder mens z’n zwakke plekken heeft als het om kopen gaat.

Daarbij: waarom zou iemand die het zich kan veroorloven geen mooi huis mogen bouwen? En waarom zou ik redenen bedenken waarom de bouwers van dat huis een lagere moraal hebben dan ik alleen omdat mijn brillenglazen beslaan van het prijskaartje dat aan het optrekje hangt? Ik kom er steeds meer achter dat veel van dat moralistische gepraat niet zelden afgunst is. Want alles is relatief. Wie de situatie in ontwikkelingslanden kent, kan heel gemakkelijk mijn eenvoudige flatje als exorbitante en voor een christen onaanvaardbare luxe wegschrijven.

En het geld voor de net geïnstalleerde zonneschermen had ik natuurlijk ook aan de zending kunnen geven.

Hebzucht is een zonde. Afgunst ook. Maar er is gelukkig niets op tegen om, al pratend over het ontwerp van de villa van vrienden, even de ogen te sluiten om stilletjes te dromen dat je er zelf komt te wonen.