Een mijlpaal? Ik weet het niet.

Het overkomt meer mensen die op een gegeven moment verhuizen uit de plaats waar ze zijn opgegroeid. En dat zijn er waarschijnlijk een stuk meer dan een eeuw geleden.

Met de auto, de trein of zelfs het vliegtuig worden afstanden kleiner. En wat is nu een uurtje, of zelfs twee, op een mensenleven, denken veel twintigers. Dus blijven ze hangen in de plaats waar ze studeerden. Of ze solliciteren naar een werkplek aan de andere kant van het land (zoals ik ooit deed). Of er zelfs buiten.

Hoewel het dan misschien niet een geweldig nieuwswaardig jubileum is; ik denk er de laatste tijd wel regelmatig aan. Alsof ik een soort balans moet opmaken. Wat is beter? De eerste of de tweede helft? En met welke plek voel ik me meer verbonden?

Ik zong op de basisschool uit volle borst het Zuid-Hollands volkslied mee. En nu? Voel ik me inmiddels Gelderlandse? Dat mag je na meer dan twintig jaar verwachten. Maar eerlijk is eerlijk – ik weet niet eens of Gelderland een volkslied heeft.

Ik kom nog wel in mijn geboortedorp. Zo af en toe. Dan fiets ik even rond. Of bezoek ik de supermarkt, die inmiddels totaal vernieuwd is, maar waar ik toch weer wat oude gezichten herken.

„Jij hier”, zijn vaak de eerste woorden van een gesprek. Waarop ik uitleg hoe heerlijk ik het vind om wat ‘mensen van vroeger’ tegen het lijf te lopen.

Er worden nieuwe woonwijken gebouwd, rotondes geplaatst en zelfs de afrit naar de snelweg is verlegd. Dat is nodig voor de groei, dat snap ik ook wel. Maar diep in m’n hart vraag ik me af waarom ze zulke dingen niet eerst even overleggen.

Als je wegtrekt, moet je geboorteplaats blijven zoals hij was. Zodat de herinneringen kloppen. Of zoiets.

De balans? Na een bezoek aan mijn geboorteplaats kan ik het vaak niet laten om op Funda te kijken, of er huizen te koop staan waarin we met ons gezin zouden passen. Die zijn er. Maar naast de mogelijkheden zijn er nog veel grotere bezwaren.

Dus blijven we zitten waar we zitten. Ik neurie zo af en toe tijdens een boswandeling het lied over de ”Blanke top der duinen”. En droom dat we ooit teruggaan. Want zolang die mogelijkheid openblijft, zing ik zelfs –als het zou moeten– het Gelderse volkslied mee.