Nu moet wel eerlijk gemeld worden dat ik een onbenul ben als het om het delen van gegevens op internet gaat. Want als ik iets zoek en er wordt me gevraagd of ze m’n gegevens mogen bewaren klik ik snel op akkoord om maar zo snel mogelijk bij het gezochte te komen. Daar hopen die bedrijven natuurlijk op en ik toon me immer een gewillig slachtoffer. Ongeduld wint het bij mij bijna altijd van zorgvuldigheid. Ondertussen werd ik de hype over de invoering van de nieuwe wet die de privacy moet beschermen gaandeweg beu. Zelfs artsen moeten, zo hoorde ik, toestemming vragen om je dossier in te zien en mogen niet zelf aan het bladeren gaan. Ongetwijfeld is dat een goedbedoelde regel, maar ook een onzinnige. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat je de dokter belt om hem vervolgens te melden dat hij niet je gegevens mag bekijken. Oftewel: het slaat allemaal wat door, heb ik de indruk. Straks moet je, als je in een noodsituatie 1-1-2 belt, eerst nog allerlei informatie opzoeken en doorgeven. Dat lijkt me toch niet handig als het om een levensbedreigende zaak gaat.

En dan hebben we het nog maar niet over kerken waar gemeenteleden proberen met elkaar mee te leven. Dat er zorgvuldig wordt omgegaan met persoonlijke gegevens, is goed. Maar je moet er toch niet aan denken dat we –weer– in de situatie terechtkomen dat gemeenteleden onder het gebed proberen te bedenken voor wie de predikant toch voorbede doet?

De securityofficer en de functionaris gegevensbescherming van het RD hebben ongetwijfeld iets van de weerzin die velen hebben tegen het privacycircus aangevoeld. Zij zorgden ervoor dat op 25 mei op ieders bureau een mok stond met de tekst ”EMG respecteert persoonsgegevens”. Met direct daaronder de tip je wachtwoord te zien als een tandenborstel. Niet delen dus en regelmatig vernieuwen.

Het enige wat ik me nu nog afvraag, is of ik dit allemaal wel mag delen in de krant. Ik bereid me in ieder geval vast voor op een stevig gesprekje met een van bovenstaande functionarissen.