Nu weet iedereen die een beetje verstand heeft van economie dat gratis niet bestaat. Wanneer je ergens niet voor hoeft te betalen, zit er altijd een addertje onder het gras. Vaak ben je zonder het te beseffen zelf het product, al was het maar omdat iedereen die actief is op sociale media een spoor aan persoonlijke gegevens achterlaat waar advertentiestrategen handel in zien.

Vorig jaar was ik nog wel op de uitnodiging ingegaan, hoewel ik een jaar eerder mijn financiën ook al eens goed door had genomen met de bank. Met een bijna afgelost huis, een fatsoenlijke buffer op de bank, een paar kleine koopsompolissen en voldoende pensioenopbouw viel er weinig te sleutelen aan mijn situatie. Daar is het de bank dan ook niet om te doen, want die kijkt in de eerste plaats of er nog iets aan mij te verdienen valt.

Voor mensen met een spaarrekening zijn het zware tijden. Leverde een ton op de bank niet zo lang geleden nog 4000 euro per jaar aan rente op, vandaag de dag is dat nog slechts een schamele 50 euro. Boekhoudkundig gezien kost sparen dus alleen maar geld, zeker wanneer je de inflatie meerekent en vaststelt dat de fiscus jaarlijks meer dan dat volledige rentebedrag opeist aan vermogensrendementsheffing.

In zo’n constellatie zou het voor een bank een fluitje van een cent moeten zijn om zijn klanten ertoe over te halen met een deel van het spaargeld te gaan beleggen. De aandelenkoersen stijgen al jaren, dus er valt op de beurs veel meer geld te verdienen dan met ouderwets sparen. Bovendien valt er voor de bank zélf ook meer te verdienen met beleggen.

Gelukkig zit ik bij een bank die transparant zegt te zijn als het gaat over alle bijkomende kosten. Voordat ik ook maar één cent had belegd, kon ik dus al lezen dat ik op jaarbasis gemiddeld 1,85 procent kwijt zou zijn aan een basisfee en een servicefee. Terwijl de winst ongewis is en koersen kunnen fluctueren, weet je als consument dus vooraf al dat je ieder jaar bijna 2 procent van je spaargeld aan de bank moet afdragen.

Dat lijkt me een duidelijk verdienmodel dat niet in de eerste plaats ontwikkeld is om mij als consument te plezieren. Tijdens eerdere gesprekken had ik al beleefd bedankt voor een avontuur op de AEX, terwijl ik nu aangaf helemaal geen belangstelling te hebben voor een adviesgesprek. De persoon van de bank maakte een notitie en vroeg of ik verder nog vragen had.

Veel zal het niet uithalen, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn ergernis te spuien over het feit dat ik als 55-plusser een nieuwe manier van internetbankieren krijg opgedrongen, terwijl ik nog maar net aan de huidige werkwijze gewend ben. Mijn bank voert als argument aan dat de huidige techniek alweer dertig jaar oud is, terwijl internet toen nog niet eens bestond en ik pas ruim na de eeuwwisseling afscheid heb genomen van enveloppen en overschrijfkaarten.

Het nieuwe systeem wordt gepresenteerd als zijnde sneller, eenvoudiger en veiliger, terwijl ik de gedachte maar niet los kan laten dat het in de eerste plaats de bank zelf is die profiteert van deze nieuwe manier van betalen.

De auteur is schrijver en publicist. Reageren? hormann@refdag.nl