Maar de ontwikkelingen staan niet stil, zo werd me de afgelopen weken duidelijk. Want naast het feit dat kritiek tegenwoordig feedback heet, is bij dat ontwikkelgesprek tussen werknemer en leidinggevende die leidinggevende niet meer leidend. Zo zijn er programma’s die luisteren naar de naam ”360 gradenfeedback”. Concreet wil dat zeggen dat de werknemer een aantal collega’s uitnodigt iets te zeggen over zijn of haar functioneren. Dat wordt dan gemaild naar de leidinggevende en zo start het gesprek.

Een prima ontwikkeling, vind ik. Omdat ik het meest geleerd heb van feedback van mijn collega’s.

Toch begin ik wat ongemakkelijk op mijn stoel te schuiven als een werknemer die net een paar weken in dienst is, uitgenodigd wordt om publiekelijk feedback te geven op zijn leidinggevende. En dus zijn baas iemand met narcistische trekjes noemt, bijvoorbeeld. En dan moet die chef, terwijl hij z’n woede verbijt en bedenkt hoe hij die akelige blaag per direct kan ontslaan, ook nog heel hard roepen dat het geweldig is dat dit gewoon open en eerlijk gezegd wordt. In dit geval verzin ik het, maar zo zou het kunnen gaan. Die afschuw bij mij zal ook te maken hebben met het feit dat ik het best lastig vind om goed met kritiek om te gaan. Kritiek moet voor mij op z’n minst gegeven worden in een context van vertrouwen.

Zoals pas, toen ik een gesprekje had met een bevriende collega. Ik vertelde hem iets wat me dwarszat en sloot m’n verhaal af met de opmerking dat ik misschien wel kinderachtig acteerde in de genoemde kwestie. Ik ging er natuurlijk van uit dat hij dat heftig zou ontkennen. Hij glimlachte hartelijk en zei: „Inderdaad, dat is kinderachtig van je.” Even was het stil tussen ons, maar toen schaterden we het allebei uit. Omdat hij gelijk had en zijn opmerking maakte om mij op een goede manier te corrigeren.

Dat soort feedback in een context van vertrouwen hebben we nodig. Hoe je het dan noemt, zal mij een zorg zijn.