Hij noemt het „waanzinnig” dat er, ondanks het onverminderd hoge aantal uittredingen uit de kerk –in 2016 waren het in Duitsland ongeveer 200.000–, helemaal niet over de oorzaken ervan wordt nagedacht. Vrienden uit het bedrijfsleven schudden over deze nalatigheid hun hoofd, zegt Beile.

Volgens hem gaat het op predikantenvergaderingen vaak om ambtelijke werkzaamheden en de vraag hoe er op lokaal niveau samengewerkt kan worden. Synodes beraadslagen onder meer over de vraag hoe groot de kerkgebouwen nog mogen zijn.

De theologische verschillen tussen de kerkelijke stromingen zijn volgens Beile intussen zo groot geworden dat er geen gemeenschappelijke taal meer is. Er is tussen seculiere theologen en evangelicalen „nauwelijks een gesprek mogelijk.” Ze leven op „verschillenden planeten”, aldus Beile.

Volgens Beile heeft men zich in de protestantse kerken ingesteld op de moeilijke situatie. De strategie bestaat hierin dat men niet meer bereid is diepgaand met elkaar te discussiëren. Beile is bijna geneigd om te spreken van een „zwijgkartel.” „Men beperkt zich tot discussies over zaken waarover allen het met elkaar eens zijn.”

Geliefd zijn de thema’s van inclusiviteit en diaconie in het algemeen. „Controversen vermijdt men om geen valkuilen zichtbaar te laten worden.” Beile vindt echter dat de kerk bijvoorbeeld bij het inzegenen van huwelijken tussen homo’s kleur moet bekennen.

Een andere strategie is het zich verstoppen achter formele uitspraken. Populair is een „compromistheologie”, waarin men van elke levensbeschouwing iets onderbrengt. „Maar overtuigen kan een dergelijke theologie niet.”