Nu kon hij op zich wel genieten van al die goede voornemens. Het heeft immers wel wat moois, dacht hij bij zichzelf. Hij kreeg er wel energie van. Al die dromen, idealen en ambities. Vooral doen. Ze waren meestal wel een maatje te groot voor hem. En het tijdpad dat erbij hoorde, was minstens even ambitieus. Echte vruchten zijn altijd gegroeid en gerijpt. Zou dat de reden zijn dat deze bootjes zo snel vastliepen? Toch jammer.

Op zekere dag, het was eind januari, kwamen de eerste vastgelopen vissers al langs. Hun krimpambitie was geheel weggeslonken en het enige grote verschil dat ze konden ontdekken, was dat het bootje van de parelvisser in tegenstelling tot hun eigen bootje nog vrolijk verder voer. Tijd om een praatje te gaan maken met de parelvisser. Want wat was nu zijn grote geheim?

Nu, de parelvisser was uiteraard de beroerdste niet. Hij gaf graag een klein inkijkje in zijn grote geheim. Hij zag het overal om zich heen. Mensen die grote idealen nastreefden en verwerkelijkten door juist trouw te zijn aan het ogenschijnlijk kleine. Het schoolkind mocht zich tijdens een moeilijk moment even verheugen in wat extra aandacht van die ene juf of meester. Het kinderlijk oog dat een opbeurende knipoog van moeder kreeg. Die vrijwilliger die opnieuw door de regen ging voor een klein bezoekje. Een vader die zijn vader-zoonuitje alvast inplande, want het grote werk bleef komen. De organist die kundig het tongwerk liet triomferen, resonerend in een onbekend hart.

En zie, antwoordde de parelvisser, hierin ligt mijn geheim. Goede voornemens zijn mooi. Grote idealen zijn beter. Maar vergeet niet dat in kleinheid grootsheid ligt. Kleine dingen kunnen voor anderen veel betekenen en grote gevolgen hebben.

Zo is de mens een schakel in een machtige keten. Eén gesprek, één gedachte, één handeling kan dusdanig grote gevolgen hebben dat je jezelf wel kunt afvragen of er wel kleine dingen zijn.

Vol verbazing keken ze toe hoe hij daarna zijn vlag in top hees met daarop zijn lijfspreuk: ”Doe klein, denk groots”.

Goede vaart.