Zijn zij die bij de kerk bleven boven de leegte uitgekomen?
Wie tot de gereformeerde gezindte behoren, mogen zichzelf wel de nadrukkelijke vraag stellen of ze leven uit de schatten van het Woord, reageert ds. P. Roos.
Weer eens een onthaal op een stukje ”Franca” (RD 18-12). Ik vraag me telkens als ik zulke verhalen lees af waarom de refowereld toch zo druk is met Franca Treurs ideeën. Ik kan niet anders dan menen dat deze belangstelling voor hen die de kerk verlieten absoluut misplaatst is.
Ik zeg dit niet uit veroordelende hoogmoed. Maar al die meningen van hen die buiten zijn, moeten ons niet zo bezighouden. Ze zijn schadelijk voor de velen die zelf ook al twijfelen aan de betrouwbaarheid van het christelijk geloof. Wij vragen ons met velen af waarom het RD toch zo veel ruimte geeft aan negatieve gevoelens. Johannes heeft het anders gezegd in 1 Joh. 2:19: „Zij zijn uit ons uitgegaan, maar zij waren uit ons niet; want indien zij uit ons geweest waren, zo zouden zij met ons gebleven zijn; maar dit is geschied opdat zij zouden openbaar worden, dat zij niet allen uit ons zijn.”
Dit geldt bijvoorbeeld ook van de vele evolutiepropaganda van de laatste maanden. Ik zeg dit overigens met begrip voor de redactie, die oprecht worstelt met de vraag wat wel en wat niet publiek gemaakt wordt.
Leven uit het Woord?
Maar nu de ontboezeming van Franca Treur. Ik vroeg me even af hoe zo’n artikel in de krant komt. Zond zij het zelf in of heeft de redactie dit ergens opgepikt, om het vervolgens door te spelen aan de lezers? Ik vind dit uit beleidsmatig oogpunt een belangrijke vraag.
Maar nu het er toch in stond, ga ik op de inhoud in. Toen ik het las, gaf haar betoog me toch te denken. Franca Treur verweert zich tegen het verwijt dat zij in een leegte zou zijn terechtgekomen. Ze is van mening dat ook doorgewinterde kerkgangers maar eens dieper moeten nadenken over hun zingeving. We zijn er niet met te zeggen: „Ach, die kerkverlaters…” Leven wij uit de rijkdom van de Heilige Geest en uit de gerechtigheid van Christus? Wandelen wij in de nauwe gemeenschap met God?
Dat zijn wel echte vragen. We hebben Franca Treur er niet voor nodig om deze te stellen, we zouden dat zelf maar meer moeten doen. Zoals de apostel dat doet in Rom. 2:21: „Die dan een anderen leert, leert gij uzelven niet?”
Wie tot de gereformeerde gezindte behoren, mogen zichzelf wel de nadrukkelijke vraag stellen of ze leven uit de schatten van het Woord. Zijn wij met elkaar boven de leegte uitgekomen? De genoemde reacties op Franca Treurs levensloop zijn wel terecht, maar ik zou zeggen: Onderzoek uzelf of u in het geloof bent. Het zou namelijk ook kunnen (en dat zou helemaal niet vreemd zijn) dat wij allen soms worstelen met dezelfde vragen, al is het dan door genade zo dat er andere antwoorden zijn.
Fundament
En dan nog iets. Uitgerekend Franca Treur moet ons de bekende zegswijze voorhouden dat we allemaal van dezelfde lap gescheurd zijn. Daar moet ze dan zelf ook over nadenken. Maar laten we in haar persoon dan verdriet hebben over zo vele jongeren die afdwalen.
Een predikant gaf in dezelfde krant eerlijk zijn verlegenheid aan rond het omgaan met de jeugd. Een andere golflengte wordt ervaren. Dat herken ik. Hoe kunnen we de eenvoudige zaken aan onze catechisanten duidelijk maken? Missen veel jongeren niet een stukje fundament dat wij in onze jeugd nog hebben meegekregen? Zijn wij zelf duidelijke christenen?
Ik zeg dit met schroom en hopelijk met ootmoed. Wij hebben God op ’t hoogst misdaan, wij zijn van ’t heilspoor afgegaan, wij en onze vaderen tevens, wij en onze jongeren tevens. Maar vooral ook: wij, u en ik!
De auteur is christelijk gereformeerd emeritus predikant.
