Angstig stapte ik in de lift naar m’n flat. Waarschuwingen dat je in Duitsland als er een maximumsnelheid aangegeven wordt op snelwegen een flinke boete kunt krijgen als je die snelheid overschrijdt, borrelden in m’n geest naar boven. Waar zou ik geflitst zijn? En hoe hoog zouden de boetes in Duitsland wel niet zijn?

Ik mompelde allerlei nare dingen aan het adres van onze oosterburen terwijl ik m’n appartement binnenliep. Ik sleepte er, in blinde paniek, zelfs de oorlog bij. Wat hebben ze hier niet kapotgemaakt en dan mij voor iets te hard rijden… Maar, fluisterde m’n geweten: was het echt wel iets?

In de envelop zaten twee A4’tjes. Keurig in het Nederlands. Niet foutloos, maar toch. De brief wemelde van de afkortingen en nummers. Ik had, en ik citeer letterlijk, de wettelijke bepalingen overtreden in „paragraaf 41 Abs. 1 iVm Anlage 2, 49 StVO, 24 StVG; 11.3.1 BKat.” Sjonge, dat was niet niks.

Er volgde een geweldig stuk proza waarin me werd meegedeeld dat er bewijzen waren –foto’s– die ik digitaal kon opvragen en dat ik in beroep kon gaan als ik het niet eens was met de opgelegde sanctie. Frau Walther, zoals de ondertekening luidde, had er duidelijk werk van gemaakt, ook al schreef ze er eerlijk bij dat de brief machinaal was opgemaakt.

Maar nog steeds wist ik niet hoe hoog de boete was. Als je zo veel wetten hebt overtreden, moet de straf wel verschrikkelijk zijn, dacht ik angstig.

Eindelijk las ik daar het bedrag. Weggestopt tussen de verzekering dat de meetapparatuur geijkt was, stond daar dat ik 9 kilometer te hard had gereden en een geldboete van –jawel!– 10 euro kreeg opgelegd.

Opgelucht liet ik de brief uit m’n handen vallen. Tien euro en dan zo’n drama. Een vertaalde brief en foto’s die ik kon inzien via internet. Dat kan natuurlijk never nooit niet uit.

Binnen een kwartier had ik het geld overgemaakt. En de opluchting na de angst was zó groot dat ik mezelf nog maar net kon inhouden om niet wat meer geld over te maken om de onkosten die Frau Walther had moeten maken, te dekken.