Een uur stampen op twintig woordjes en hoppa: nog een onvoldoende. Ik geloof inmiddels dat het kan, nu ik zelf een taalcursus doe. En ik die vreemde woorden maar blijf vergeten.

Als ik denk dat ze er echt in zitten, krijg ik ze op het moment suprême toch niet uit het goede laatje in mijn hersenbrein. Tot ik de vertaling hoor en denk: ja, natuuuuuurlijk. Dat was het.

Zucht. Natuurlijk is een vreemde taal leren leuk. Het is geweldig om je wereld te vergroten, om met mensen van ver te kunnen communiceren. Om mooie gedachten met elkaar te delen. Dat vooruitzicht zorgt dat je naar zo’n cursus blijft gaan. Maar die woordjes… dat ze daar nou nooit iets op verzonnen hebben.

Dat hebben ze natuurlijk wel, in vergelijking met de tijd dat ik zelf op de middelbare school zat. Computerprogramma’s waarmee je kunt oefenen en woordenlijsten die je kunt importeren: het is er allemaal en het maakt de boel al best makkelijker. Maar dan nog moet je het zelf doen.

Het is de leeftijd, mompel ik. Om toch maar een excuus te hebben. Maar als ik tijdens de cursus om me heen kijk, kan ik het daar niet alleen op gooien. Ik ben zeker niet de oudste. Dus oefen ik gewoon maar stug door. Tot de woorden uiteindelijk wel een keer landen.

Jippie!

Je moet gewoon twee maanden naar het buitenland, is de opmerking die ik vaak hoor. En eerlijk gezegd trekt zo’n trip best. De rest van m’n gezin is hier minder over te spreken. Dus steunen ze me in alles om mijn cursus tot een succes te maken, zonder dat ze me weken moeten missen.

Met z’n drieën woorden overschrijven –ondanks alle digitale mogelijkheden werkt dat bij mij toch nog altijd het beste– is best gezellig. En het werkt zelfs aanstekelijk. Misschien ook doordat ze mij niet meer horen zeuren dat stampen makkelijk is.