Het enige linkse dat in mij tot ontwikkeling heeft willen komen, is mijn ene niet-rechtse been. Ik ben een linkspoot, een Piet Keizer (voor de kenners). Dat been zette ik dan ook altijd eerst op de trapper van mijn fiets, om mijn rechterbeen vervolgens met gepaste zwierigheid over mijn zadel te zwaaien en te gaan zitten. Maar die sierlijke handeling gaat tot het verleden behoren.

De herenfiets met hoge stang verdwijnt. Ook de fiets moet genderneutraal worden. Zoals ze in Amsterdam en bij de Nederlandse Spoorwegen ook geen ”dames en heren” meer zeggen, en wc’s voor beide seksen toegankelijk moeten worden. (Het kan overigens verkeren: het kantoor van de Burke Stichting had destijds maar één wc, en daar ben ik door de arbeidsinspectie toen ernstig op aangesproken, omdat dat toch geen pas gaf voor de dames.)

Ook orkanen, zoals de stormen die het zuiden van de Verenigde Staten en het Caraïbisch gebied hebben gegeseld, moeten genderneutraal worden. Want orkanen met een vrouwelijke naam leiden tot meer doden dan orkanen met een mannelijke naam, simpelweg omdat mensen bij een vrouwelijke orkaan denken dat het wel zal meevallen. Gendervooroordelen kunnen dus zo maar dodelijk zijn, aldus CNN van de week.

Gelijkheidsagenda

Als je de berichten over de herenfiets, de aanspreekvorm van dames en heren, de wc’s en het bericht van CNN voor het eerst leest, denk je nog aan een vroege of verlate 1-aprilgrap of het beruchte komkommertijdnieuws. Maar het is allemaal heel serieus.

Ieder onderscheid wordt discriminatoir. En er is een nieuwe actiegroep – de LGBTQIAP-community (als ik de tel inmiddels niet ben kwijtgeraakt) – die rechten voor zichzelf opeist. Je kunt er hoofdschuddend aan voorbijgaan, maar het is er en het blijft. Daarom is het goed je bijtijds te verdiepen in de achtergronden en gevolgen van deze nieuwe revolutie, die misschien zo nieuw niet is, omdat we in feite te maken hebben met de afhandeling van de gelijkheidsagenda die met de Franse Revolutie is aangekondigd.

Lastige vragen

Wie dit met mij eens is, zou ik willen attenderen op een boek dat een antwoord geeft op de vragen die door de genderrevolutie van lesbiennes, gays, biseksuelen, transgenders, interseksuelen, aseksuelen, panseksuelen en alle andere ‘anti-hokjesdenkers’ worden opgeworpen. Ik vond het deze zomer in Wittenberg, waar ik een conferentie over Luther bijwoonde, georganiseerd door Ligonier Ministries. Dr. Albert Mohler sprak de hoofdlezing uit vanaf de kansel in de Slotkerk en hij is de auteur van het boek (dat daar dan ook te koop lag).

Mohler is president van Southern Baptist Theological Seminary. Hij is daarmee een van de hoofdpersonen van een kerk die met 15 miljoen leden de grootste protestantse gemeenschap van Amerika vormt. Hij geldt als de leidende intellectueel van de evangelical beweging in de Verenigde Staten.

In zijn boek ”We Cannot Be Silent” (wij christenen kunnen tegenover de genderrevolutie niet blijven zwijgen) legt Mohler niet alleen uit wat de historische en ideologische achtergrond van de genderrevolutie is, maar gaat hij ook in op de gevolgen voor de godsdienstvrijheid van christenen. Bovendien stelt hij de Bijbelse visie op seksualiteit tegenover het moderne denken hierover en biedt hij ook een hoofdstuk met dertig lastige vragen (Ga ik naar de inzegening van een homohuwelijk? Kunnen mijn kinderen spelen met de kinderen van mijn lesbische buren?)

Homohuwelijk

De genderrevolutie staat in het kader van het democratische project dat uit is op bevrijding, in dit geval de bevrijding van artificiële levensvormen die op een onderdrukkende seksuele moraal gebaseerd zijn. De strijd voor deze bevrijding is met een uitgekiende tactiek en strategie gevoerd.

Het huwelijk was altijd een algemeen gewaardeerd instituut, een verbond tussen man en vrouw, en werd eerst opnieuw gedefinieerd als een consensueel contract dat kan worden opgezegd wanneer een van beide partners zijn/haar authenticiteit bedreigd zag. Huwelijk en seksualiteit werden uit elkaar gehaald: seks zonder baby’s werd mogelijk dankzij de pil, en baby’s zonder seks dankzij ivf.

Homoseksualiteit daarentegen gold als een afwijking, een zonde, als crimineel en subversief. Homo-activisten hebben psychiaters, de kerken en de gerechtshoven het tegenovergestelde laten beweren. Ze hebben aardige en voorbeeldige homo’s (zoals te onzent Paul de Leeuw) ingezet om de laatste diskwalificatie weg te nemen. En waarom zouden zij dan ook niet mogen trouwen? Het homohuwelijk was bedoeld als het einde van het huwelijk. Zonder huwelijk immers geen overspel. De bevrijding was volkomen.

Tegennatuurlijk

De homobeweging is nu opgevolgd door de beweging van de transgenders en anderen. Het gaat hier niet om een rare, kleine actiegroep. Wie dat denkt, moet nog eens terugdenken aan de discussie in Nederland over het homohuwelijk. Die discussie begon als een pesterijtje van D66 in de richting van het CDA. Tot de stomme verbazing van progressief Nederland veranderde een grote meerderheid die tégen het homohuwelijk was binnen een paar jaar (1998-2000) in een overweldigende meerderheid vóór het homohuwelijk. D66’er Boris Dittrich heeft het zelf uitvoerig beschreven in zijn memoires.

Wie nu, twintig jaar later, nog tegen het homohuwelijk is, heeft niet zozeer een afwijkende opvatting. Met dat standpunt verklaart hij zichzelf buiten de democratische orde. De revolutie die het instituut van het huwelijk opnieuw heeft gedefinieerd, heeft immers vergaande consequenties voor onze wet- en regelgeving en gebruiken. En via artikel 1 van onze Grondwet behoren beperkingen van de klassieke grondrechten tot de reële mogelijkheden. Een postchristelijke cultuur keert niet terug tot het natuurlijke heidendom (een vrouw die van haar man scheidt, wordt ook geen maagd), maar zet de stap naar het on- en tegennatuurlijke, en dat zullen we weten ook.

Getuigen

Deze tijden van morele verwarring bieden een uitgelezen kans voor het getuigenis vanuit het Evangelie, betoogt Mohler. Het zwakke tegengeluid van de kerken en het pochen op een ”moral majority” hebben de huidige situatie mede veroorzaakt. Maar zolang christenen een platform hebben, moeten zij blijven getuigen van de goedheid van Gods schepping, en zichzelf ondertussen getrouw gedragen. „De rest is in Gods handen.”