Want Goede Vrijdag is in ons land nu eenmaal geen vrije dag. Tweede feestdagen hebben we wel, maar op de dag waarop christenen de kruisdood van Jezus herdenken, werken we gewoon door.

En het wonderlijke is: juist reformatorische christenen lijken zich daar niet echt druk om te maken. Hoe anders is dat als de tweede feestdagen ter discussie staan. En laat die nu juist vooral bedoeld zijn om de commercie een duwtje in de rug te geven.

Vandaag is het Stille Zaterdag. Een dag waarvan de naam, voor mij, in schril contrast staat met de praktijk. De dag heeft het predicaat ”stil” mee gekregen omdat de kerk al eeuwenlang juist op deze dag de klokken niet luidt. Er wordt niet gezongen en de orgels zwijgen. Op Goede Vrijdag verstomt alle geluid. Stille Zaterdag is de dag waarop de vragen van Goede Vrijdag onbeantwoord blijven. Er ís geen antwoord. Zelfs niet het begin ervan. Het kruis is leeg, het graf is dicht. De kerk houdt als het ware de adem in. Morgen pas, dan zal het Pasen zijn.

Ondertussen schuiven we juist op die dag aan in de rij bij de supermarkt, rijden we nog snel even naar het tuincentrum en vieren we op Stille Zaterdag ’s avonds ook nog gerust een verjaardag. Als we voor middernacht maar weer thuis zijn, is het allemaal prima.

Of niet? Die ene week in het jaar heet niet voor niets de Stille Week. En die ene zaterdag in het jaar heeft niet voor niets de naam Stille Zaterdag gekregen. Of, indrukwekkender nog: Heilige Zaterdag. ”Sabbatum sanctum”, in het Latijn.

Het is de dag waarop, zoals een dichter het ooit omschreef, de grafzerken als ijsschotsen beginnen te barsten. Maar verslagen is de dood nog niet.

Ook ik sta vandaag gewoon in de supermarkt. En zal vast ook nog wel een andere winkel bezoeken. Maar toch probeer ik me steeds te realiseren dat deze zaterdag geen gewone zaterdag is.

Het is goed om deze dag anders in te richten dan andere zaterdagen. Niet dat het in de vormen zit. Maar wel omdat de inhoud het waard is.