Column (Mariska Dijkstra): Nee zeggen mag
„Sorry, het is echt niet mijn ding.” Ze weet het, dat sorry had er helemaal niet bij gehoeven, maar blijkbaar voelt degene aan wie ik vroeg te helpen collecteren voor het goede doel zich er toch wat schuldig over dat ze dit jaar overslaat. „Er zijn vast anderen die het met plezier doen. Succes.”
Ik streep haar weg op mijn lijstje. Een lijst waar 25 namen op staan van potentiële collectanten. Er zijn er nog genoeg over, dus ik neem de afwijzing neutraal op, knik haar vriendelijk toe en zwaai nog even.
Jammer, de volgende doet het ook niet. Ze heeft inmiddels een vaste baan. En geen tijd en energie meer over om langs de deuren te gaan. Plausibele reden, lijkt me. Dus streep ik er weer eentje weg.
De derde is aan het verhuizen. De dozen staan zo ongeveer tot aan het plafond, dus ja. Logisch dat je hoofd dan niet staat naar een paar uur met een collectebus door de wijk lopen. Dat snap ik heel goed. En ik geef gelijk op mijn lijstje aan dat ik hem volgend jaar ook niet hoef te benaderen. Want andere wijk, ander wijkhoofd.
Jippie! De volgende doet het wel. Tenminste, zijn vrouw wil het weleens proberen. Voor het eerst. Omdat ze wil weten of ze het leuk vindt. En omdat hij geen tijd heeft. Zij krijgt van mij een groene krul bij haar naam. En een hartelijke glimlach. Tot ziens!
„Wij doen dit jaar niet mee”, lees ik in mijn mailbox als ik thuiskom. Gewoon zonder reden. Prima natuurlijk. Iedereen is vrij om zijn tijd en energie in te zetten zoals hij dat wil. Maar ik begin me wel langzaam zorgen te maken als er die dag nog vijf appjes en verschillende mailtjes binnenkomen. Allemaal met dezelfde boodschap. „Dit jaar liever niet.” En: „Drukke week. Helaas.”
Uiteindelijk blijft het bij die ene aanmelding. Natuurlijk, ik ben blij dat ze het wil doen. Maar ik baal ook wel een beetje van die afwijzingen. Want ik had het liefst bij elk huis in de wijk willen laten aanbellen. Dat zit er met dit aantal collectanten niet meer in.
Toch heb ik ook respect voor de mensen die ik benader. Nee zeggen vinden veel mensen niet makkelijk. En dat het gewoon mag, dringt blijkbaar steeds verder door. Nee zeggen, omdat je andere dingen belangrijker vindt. Prioriteiten stellen zonder dat je je door smeekbedes van anderen laat inpalmen. Daar kunnen veel mensen nog wat van leren. Ik in ieder geval wel.
Nu maar hopen dat degenen bij wie ik nog langs de deuren moet nog niet tot dit inzicht zijn gekomen.
