Het is een droom die regelmatig terugkomt. Gewoon als ik wakker ben. Of die ik oproep als ik even behoefte heb aan een prettig gevoel.

Het is iets wat me dus leuk lijkt. En ik blijk hierin niet de enige te zijn. Veel mensen dromen van een huisje, een camping of een bed and breakfast, ergens in een warm en zonnig land. Zeker als de lente op zich laat wachten.

Bij de meeste mensen blijft het bij die droom. Anderen gaan daadwerkelijk tot actie over. Ik heb een ex-collega die met haar hele hebben en houden naar Oostenrijk is vertrokken. En mooi dat ze het daar heeft!

Met mijn droom is er iets raars. Want als ik me concreet voorstel hoe het leven daar zou zijn, klapt de ballon uiteen. Ik heb het prima in Nederland. En ik moet even niet denken aan het gedoe van emigreren met een gezin. Met twee linkerhanden is het bovendien geen doen om bouwvallen –het enige waar we geld voor zouden hebben, dat heb ik al gecheckt– op te knappen. En nog iets: fris beddengoed vraagt om wassen, wassen en wassen en levert daarna enorme lappen strijkgoed op. Laten dat nu net de klussen zijn die ik niet erg kan waarderen. En van stofzuigen, grasmaaien en uren in de keuken staan, word ik nou ook niet bijster enthousiast.

Dit zal dus wel een van mijn ”blijven dromen”-projecten worden. Iets waarover je leuk kunt fantaseren, maar wat niet per se waarheid hoeft te worden. Of waarvan het zelfs beter is dat het nooit gaat gebeuren.

Ik las daar laatst een artikel over. Een psycholoog gaf aan dat zulke dromen goed voor je zijn. Dromen kunnen je helpen ontspannen, je opladen of je emotioneel tot rust brengen. Bovendien kun je ze ook nog inzetten als kompas. Je weet waar je naartoe zou willen werken. Of toch niet. Want voor het eerste moet je droom wel een beetje realistisch zijn. En ook in het echte leven te bereiken.

Dat is nu net het punt natuurlijk. Hoe graag wil ik mijn droom realiseren? Of is dromen genoeg? Ik ben er nog niet uit. Voor de zekerheid toch maar eens een cursusje Frans boeken. Of Spaans? Of Italiaans…