Het is hoe dan ook een onmiskenbaar feit dat ik flink wat anders in allerlei gebeurtenissen sta dan vroeger. Neem de verkiezingen voor de Tweede Kamer. Ooit vond ik dat een hoogtepunt in het leven. Niet vanwege de debatten, want die waren er toen ik jong was amper, geloof ik. Televisie hadden we niet, op de radio luisterden we alleen naar het nieuws en internet bestond nog niet.

Wat een ongelooflijke rust, mompel ik nu. En daar zit je dan precies bij de vraag of de volwassen geworden ik dat zegt, of de ouwe zeur.

Het mooiste van de verkiezingen was voor mij vroeger de uitslagenavond. Mijn vader en ik nestelden ons rond zeven uur bij de radio. Een kladblok op schoot en het turven kon beginnen. Tussendoor was er blijdschap als de SGP hier of daar weer eens een procentje of meer won. En verder bleven we de hele avond vooral hopen dat de beweging van Den Uyl en z’n rooie kornuiten zo klein mogelijk bleef. Toegegeven, de wereld was destijds nog uiterst overzichtelijk. CDA en PvdA streden immer om de macht, en de rest was franje. Zo tegen middernacht sloegen we de kladblokken dicht. Het was duidelijk. Je moest maar weer hopen dat CDA en VVD er samen uit zouden komen. Zoiets.

Vergelijk dat eens met nu. Met die lawine van debatten, vraaggesprekken, portretten en promotiefilmpjes. Van partijen en partijleiders die vooral die kiezers zeggen te willen bereiken die niemand meer bereiken kan. De zogenaamde zwijgende meerderheid, die ons de oren van het hoofd kletst de laatste maanden. Zweeg ze maar eens, denk ik soms. Want zo veel verstandigs heb ik ze nog niet horen zeggen.

Over de peilingen hebben we het dan nog niet eens gehad. Dat is een hoofdstuk apart. Na de blunders rond de brexit en Trump durf ik ze in ieder geval niet meer te vertrouwen. Zou het niet heilzaam zijn als er helemaal niet meer gepeild werd? Want als een partij eenmaal in de lift zit, gaat het vaak verder omhoog. Omdat ook kiezers nu eenmaal winnaars willen zijn.

Zeurderig of volwassen? De waarheid zal wel ergens in het midden liggen. Maar hoe moe ik ook van alles kan zijn, stemmen doe ik altijd. Want, zoals een vrouw voor me in de rij bij het stembureau ooit zei: „In sommige landen geven mensen voor dit recht hun leven.”