Column (Mariska Dijkstra): Over karikaturen
Terwijl ik in de auto naar huis rij, ben ik wat stiller dan normaal. Ik heb een raar gevoel in m’n maag. Het was vandaag de laatste trainingsdag en ik merk dat ik het lastig vind om de andere cursisten los te laten. Zal ik hen ooit nog tegenkomen?
Afscheid nemen is niet mijn ding. Maar dat het me nu zo’n moeite kost, verbaast me toch ook wel weer. Want ik weet nog goed dat het tijdens de eerste trainingsdag ook raar en ongemakkelijk voelde. Veel mensen waren zo anders dan ikzelf. Qua achtergrond, uiterlijk, denkbeelden. Zou ik me bij hen thuis gaan voelen? Ik kon het nog niet gelijk geloven.
Blijkbaar is er wat veranderd. Elke maand twee dagen met elkaar werken, doorpraten over wat je drijft en kwetsbaar zijn over je leerpunten doen wat met je. En met de manier waarop je naar elkaar kijkt. En ook al verschilt de ander zo veel van je als de dag van de nacht, toch kom je nader tot elkaar. Ga je de andere cursisten zelfs begrijpen. En hen missen als je hen niet meer ziet.
Ik herken het gevoel van een groepsreis die ik ooit maakte. Die eerste ontmoeting op Schiphol, onwennig, afwachtend en –dat ook– met een dosis vooroordelen. En dan blijkt dat je na een weekje of langer naar elkaar toe gegroeid bent. Dat hotel met die vieze kamers, een lekke band, die avond met goede gesprekken waarop je maar niet ging slapen – dat alles smeedt een band. Ook al zie je elkaar nooit meer, je neemt de ander mee in je hart. En zo af en toe komt een naam of gezicht weer bovendrijven.
Blijkbaar kan het dus: gaan houden van mensen die je normaal voorbij zou lopen, misschien zelfs zou negeren.
De gedachte zet me aan het denken. De verdeeldheid in Nederland neemt toe. Mensen maken karikaturen van elkaar. Ze denken elkaar te kennen, terwijl ze de ander nooit echt gesproken hebben. Door me terug te trekken in mijn eigen kennissenkring werk ik daar zelf misschien ook wel aan mee.
Zou ik niet veel vaker uit m’n comfortzone moeten stappen en contact moeten zoeken met mensen die ik nog niet ken? En die ik niet als eerste zou uitkiezen om vrienden mee te worden? Om kennis te nemen van hun manier van leven en hen te laten kennismaken met de mijne?
Toch maar weer eens een reisje boeken, me aanmelden voor een cursus. Of gewoon een praatje maken in de rij voor de kassa. Ben benieuwd wat dat gaat uitwerken. Wie volgt?