Maar dan, opeens, is er de uitzondering die de regel bevestigt. Het wordt winter, roepen de meteorologen ineens in de media. En deze keer is het geen flitswintertje. Er komt sneeuw, de wind draait en vervolgens stroomt ijskoude lucht over ons vlakke land. ’s Nachts duikt de temperatuur naar min 10 of lager en overdag komt ze nergens meer boven nul.

Opwinding. Ook een beetje bij mij, moet ik eerlijk toegeven. Niet omdat ik een schaatsfan ben maar wel omdat ik houd van dat koude, isolerende weer. Isolerend, ja, want insneeuwen lijkt me heerlijk. Als het tenminste op de moderne manier kan, natuurlijk. Gewoon stroom, voldoende te eten, volop warm water en een zwoegende cv-installatie. ’s Ochtends al de buren bellen dat er geen beginnen aan is aan het sneeuwschuiven van de galerij. Laat maar zitten dus. Bellen naar kantoor dat komen onmogelijk is en dan met een mooi boek in de bank. Dát.

Het was zeker dat het zou gebeuren, alle weercomputers spuugden dezelfde grafieken uit. Een enkele oudere voorspeller maande tot voorzichtigheid. Maar hij werd weggehoond. Negatieveling.

Bijna een week hielden ze vol dat de winter zou komen én blijven. Maar toen trad de dooi in de voorspellingen in. Er waren modellen die toch iets minder scherp aan de wind zeilden. In Zuid-Limburg, ja, daar ging het flink winteren. Maar wie woont er nu in Zuid-Limburg? Milde invloeden reikten al snel tot de Veluwe en oostelijker. De winter smolt als sneeuw voor de zon en wat restte waren een paar kille nachten. De horrorwinter ging via een flitswinter naar een typische polderwinter.

In de kring van de familie kennen wij een weerkundige die geen weerkundige is. Hij heeft geen computers, windmeters of wat dan ook in huis staan. Hij ‘voorspelt’ op basis van wijsheid, ervaring en nuchter inzicht. En jawel: híj had exáct voorspeld wat er gebeurde. Tot op de graad nauwkeurig, zeg maar.

Het zal duidelijk zijn wie ik bel als er weer eens bar weer aangekondigd wordt. En nadat het familieorakel gesproken heeft, krijgen ze mij niet meer overstuur.