De praktijk is anders. De kledingstukken met rendieren, ballen en kerstmannen in schreeuwerige kleuren gaan als zoete broodjes over de toonbank. In sommige winkels zijn ze zelfs al uitverkocht. Zoek je op internet, dan blijkt de ugly trui ”dé kersthit voor 2016” te zijn. Nog geen foute trui in huis? Rennen!

Dat laatste is uiteraard een grap. Ik zou hem lekker in de winkel laten liggen. Het lijkt me sowieso onzinnig om voor één dag een kledingstuk te kopen, maar ik kan het me voorstellen als het om iets heel moois gaat. Wat doe je met zo’n trui als het januari is? Meegeven aan de kerstman lijkt me de enige optie.

Zijn het nu die truien die mijn irritatie oproepen? Nee, het is meer. Het is iets in mezelf. De manieren waarop mensen Kerst vieren beginnen zo enorm uiteen te lopen dat ik me verward voel. Vervreemd. De geboorte van de Heere Jezus –vanuit de Bijbel gezien toch een heel belangrijke gebeurtenis– lijkt als feest zijn waarde te verliezen.

Ik voel me verdwaasd als ik door de Intratuin loop, of door de winkelstraat. Kerstmannen, bomen, ballen en rendieren. Dat is het wel zo’n beetje waar het om lijkt te draaien. Soms een verdwaalde stal. Als entourage.

Er is dat gevoel van vervreemding. Maar er is ook die andere kant. Als ik nadenk over wat de Bijbel zegt over Gods komst naar deze aarde. Want wat moet de Heere Jezus Zich vervreemd gevoeld hebben in een wereld die Hem niet zocht. Toch kwam Hij. Voor ons. Omdat Hij de Verlosser is.

Zo raken de verschillende werelden elkaar. Want of we nou een foeilelijke trui, een galajurk of een degelijk mantelpakje dragen met Kerst, als we Hem aanvaarden, wordt het pas echt feest. Dat maakt de boodschap van Kerst des te dringender. Voor onszelf. Maar ook om door te geven aan de mensen om ons heen.

Dan zetten we onszelf opzij en slaan we een brug naar mensen die foute truien dragen, of hun huis vanbinnen en vanbuiten met ballen versieren. Licht dragen. Zoals Hij deed. Dan krijgen we het nog druk, deze maand. En komend jaar. Goede dagen gewenst!