Maar een eitje bakken op de ochtend waarop je toch weer hard moet rennen om op tijd op het werk te komen? Ik moet er niet aan denken. De idee maakt me al bijna misselijk.

Hoe het komt dat een thuisontbijt zo totaal anders is als een hotelontbijt? Ik zou het eerlijk niet weten. Juist omdat ik mezelf in vakanties, genietend van het ontbijt, altijd vast voorneem om de goede ontbijttraditie thuis voort te zetten. Want een ei bakken is natuurlijk niet zo moeilijk. En vers geperste sinaasappelsap kun je in iedere supermarkt kopen.

Voeg daarbij het dringende advies van voedseldeskundigen dat je ’s ochtends echt stevig moet ontbijten, zeker als je graag wat zou afvallen, en de noodzaak lijkt me duidelijk.

Ja, ik ga het allemaal anders doen, straks, denk ik als ik m’n kopje nog eens volschenk met koffie en het zoveelste bolletje besmeer met roomboter terwijl de zonnestralen over de vakantieontbijttafel dartelen. Want die bolletjes doe je dan eerst eventjes in de oven en roerei maken is natuurlijk maar een fluitje van een cent. En die worstjes hoef ik toch niet op m’n nuchtere maag. De pannenkoeken met stroop of pasta evenmin. Maar een warm croissantje gaat er natuurlijk ook in weken dat er gewerkt moet worden best in.

Thuis houd ik de goede voornemens een klein weekje vol. Maar dan kom ik er op een grijze ochtend ineens achter dat er geen eieren meer zijn. En de dag erop blijken de bolletjes toch echt te oud. En croissantjes? Die liggen vast in de winkel, maar ik moet er niet aan denken om die nu te moeten gaan halen.

Dus rest er niets anders dan een sterke kop koffie. En nog één en nog één…

En de vakantie? Die lijkt inmiddels zo lang geleden dat zelfs de herinnering is vervaagd. Om over die gedekte ontbijttafel maar niet te spreken.