De laatste dagen heb ik vaak het gevoel dat de wereld begint en eindigt in Keulen. Alsof zich daar het grootst mogelijke drama ooit heeft afgespeeld. Natuurlijk moet er aandacht besteed worden aan de massale aanrandingen, maar houd alsjeblieft op met die hysterisch toon en verzin iets nieuws in plaats van elkaar na te praten. De vraag hoe groot de kans is dat „zoiets ook in Nederland gebeurt”, kan ik niet meer aanhoren. Niet alleen omdat het een niet al te intelligente vraag is –je hoeft echt geen hoogleraar te zijn om te weten dat daar geen zinnig antwoord op te geven is– maar ook omdat die vraag in elk radio- en tv-programma terugkomt. Nog steeds! Alsof men van de ‘deskundige’ in kwestie wil horen dat Nederland nu aan de beurt is. „Blijf binnen, sluit deuren en ramen, want de aanranders komen eraan!”

In al die gesprekken, items en reportages in de media mis ik de werkelijke verklaring voor het gedrag van de aanranders. Op een paar opinieartikelen na wordt de discussie nog steeds heel opper­vlakkig gevoerd. Bovendien wordt de discussie door sommige groepen gekaapt om een punt te maken: „Zie je wel, ik had toch gezegd dat die vluchtelingen niet deugen!”

Ik wil het probleem zeker niet bagatelliseren. Sterker nog: wie hiernaartoe komt en zich schuldig maakt aan strafbare feiten moet zo snel mogelijk het land uit. Nederland en andere Europese landen moeten de echte vluchte­lingen opnemen. Een strenge selectie is nodig om ervoor te zorgen dat alleen degenen die echt voor oorlog en geweld zijn gevlucht, bescherming krijgen. Ik geloof namelijk niet dat mensen die gedwongen hun land verlaten, de kans op een nieuw bestaan op het spel zetten door zich te misdragen.

Monsters

Om terug te komen op Keulen: op de radio hoorde ik er een korte reactie van een vrouw die mij aan het denken zette: „Westerse vrouwen zijn voor de Syrische mannen (en moslimmannen in het algemeen, TA) een lustobject.”

Dat klonk me niet vreemd in de oren. Ik heb vaker voorbeelden gezien en verhalen gehoord van mannen die plezier hadden met een westerse vrouw totdat ze oud genoeg zijn om te trouwen. Dan zoekt moederlief naar een maagd, want dat ziet zo’n man als zijn recht en een vanzelfsprekendheid; een onbeschreven blad. Die vanzelfsprekendheid is het grootste obstakel voor de vrijheid en het zelfbeschikkingsrecht van vrouwen.

Natuurlijk kun je de mannen hun arrogantie en egoïsme kwalijk nemen. De echte boos­doeners zijn echter de vrouwen die de eeuwenoude tradities die de vrijheden van vrouwen beperken, in stand houden. Moeders creëren monsters!

Een jongen krijgt van de moeder andere waarden en normen mee dan een meisje. De dochters moeten, al is het ten koste van hun eigen leven, de eer van de familie beschermen door zich aan alle strenge regels te houden. Ondertussen bestaan er voor jongens amper regels. „Hij is een man!” is overal het argument.

Terwijl meisjes zich aan kledingvoorschriften moeten houden, uit de buurt van jongens moeten blijven en al helemaal geen amoureuze contacten met hen onderhouden, hun stem nooit verheffen, zeker niet tegenover hun broer, vader, neef of hun toekomstige man, mogen de mannen alles doen waar ze zin in hebben. Ze moeten worden gehoorzaamd, want ze hebben altijd gelijk, al hebben ze geen gelijk. Om een man niet boos te maken, moet je hem maar gelijk geven. Want hij is ‘de’ man en jij bent ‘een’ vrouw. Je leven staat in dienst van hem. Dit alles wordt de meisjes bijgebracht door hun moeder, die thuis verantwoordelijk is voor de opvoeding.

Kledingvoorschriften worden streng nageleefd omdat blote huid en losse haren mannen het hoofd op hol kunnen brengen. Jongens wordt niet geleerd zich te beheersen. Het is de taak van de vrouw om te voorkomen dat de man in verleiding komt. Het idee dat een vrouw met een decolleté of een korte rok losbandig is, maar ook beschikbaar om er alles mee te doen, is een direct gevolg van deze vorm van opvoeding.

Natuurlijk zijn er ook vrouwen die wars zijn van deze geldende regels. Die kunnen op flinke weerstand rekenen. Weerstand van andere vrouwen welteverstaan. Vrouwen onderling zijn meer bang voor elkaars oordeel dan van dat van een man. Ergens zal hier afgunst ook een rol spelen: „Als ik die vrijheid niet heb (gehad), waarom jij dan wel?”

En de jongens? Hun reputatie staat nooit op het spel, terwijl die van een meisje aan een zijde draadje hangt.

Revolutie

Voor de duidelijkheid: dit is niet iets wat alleen aan de andere kant van de wereld gebeurt. Ook in Nederland hebben heel veel migrantengroepen tradities hoog in het vaandel staan.

Overigens hebben de vrouwen het hier gemakkelijker omdat het land waar ze nu leven niet vrouwonvriendelijk is. Daardoor is het, als de vrouwen het zouden willen, gemakkelijker om zich los te maken van regels die hun eigen vrijheden beperken.

Natuurlijk zullen de mannen er moeite mee hebben om een ‘revolutie’ binnen het gezin te accepteren, maar als vrouwen het willen –er zijn genoeg succes­verhalen van sterke vrouwen die het gelukt is–, dan is de vraag niet of maar wanneer er een einde komt aan de dictatuur thuis.

De auteur is journaliste, schrijfster en publiciste. Zij is van Afghaanse afkomst.