Het bestaan en de groei van de Messiaanse beweging zijn een gevoelige kwestie die steeds weer misverstanden en afwijzing oproept. Wat is dit voor beweging, en wat kan haar waarde zijn?

Vaak wordt de Messiaanse beweging neergezet als een christelijke afscheiding met een joods sausje. De aanhangers zouden menen dat de joodse feesten gevierd moeten worden, en scheiden zich af van de kerk en haar geschiedenis. Hoewel deze extreme visie wel voorkomt, doet deze haast sektarische karikatuur geen recht aan het hele beeld. De Messiaanse beweging is veelkleurig, deels binnen- en deels buitenkerkelijk. Ondanks de grote verschillen delen Messiaanse gelovigen een aantal kenmerken, die samen de stok vormen die de kleurige paraplu omhooghoudt.

We weten ons in liefde verbonden met het volk Israël. We verwachten nog het Messiaanse Koninkrijk op aarde. We beschouwen ons als erfgenamen van de Tenach (het Oude Testament), die we omarmen als basis van het Evangelie. En we zijn doeners, omdat wie de wil van de Vader doet (Mattheüs 7:21), Zijn liefde zal ontmoeten.

Erfgoed

De Messiaanse beweging kan een brug vormen tussen jodendom en christendom, omdat de beweging te zien is binnen beide religies. Het gaat om joden die Jezus als Messias herkennen, en christenen die de Tenach (het Oude Testament zoals Jezus het kende) omarmen als wezenlijk en ondeelbaar onderdeel van hun Bijbel. Veel orthodoxe joden zien daar een gevaar in: een geamputeerd jodendom. Ook de meeste christelijke denominaties zijn huiverig, omdat zij een judaïserende trend waarnemen waarvan ze vrezen dat het christenen verwijdert van het Nieuwe Testament en van de Heere Jezus.

Maar gelet op de genoemde kenmerken kunnen we dat ook anders waarderen. De Messiaanse beweging herinnert ons aan de Bijbel die door Jezus en Zijn apostelen werd geloofd en gepraktiseerd; de Tenach. En dat is dus, of we dat nu willen of niet, het gedeelde erfgoed van joden en christenen. Dat erfgoed kan ons dichter bij elkaar brengen. Dichter bij elkaar omdat we, hoeveel verschillen er ook zijn, dezelfde God dienen, en dezelfde toekomst verwachten, namelijk het Koninkrijk van God.

Van de Adventskerk en de Verenigde Pinkster- en Evangeliegemeenten weet ik dat inmiddels voorzichtig gekeken wordt of Messiaanse gelovigen ook onder hun vlag kunnen samenkomen op de sabbat en de Bijbelse feesten. Zo komt er langzaam maar zeker erkenning, net als bij sommige rabbi’s, zoals de orthodoxe Raphaël Evers. Door hem wordt de Messiaanse beweging als teken van een nieuwe tijd gezien (Nieuwe Koers, 4/2015). Is dat niet het begin van een brug die het wederzijdse begrip van joden en christenen kan helpen vergroten, en die een goede, gelijkwaardige verstandhouding kan opleveren?

Vooruitzien

Net als Evers zie ik de hedendaagse christelijke viering van de sabbat en de Bijbelse feesten als een teken van de tijd. Een teken dat ons zegt dat waar het christendom ooit mee begon, een Messiaanse gemeenschap in Jeruzalem, uiteindelijk opnieuw gestalte zál krijgen. Juist in onze roerige tijden leeft de verwachting weer op van het einde van het grootste schisma, zoals bijvoorbeeld in Ezechiël 37:22 („zij zullen allen tezamen een enigen Koning tot Koning hebben; en zij zullen niet meer tot twee volken zijn, noch voortaan meer in twee koninkrijken verdeeld zijn”) is voorzien.

Christus is de Herder Die de twee kuddes bij Zijn wederkomst tot één kudde zal maken (Johannes 10:16). Jezus Christus, Hij alleen, is het die de scheiding tussen joden en christenen kan en zál opheffen. Die pretentie moet de Messiaanse beweging zelf niet hebben. Zij is slechts een teken van de eenheid die komen zal. Maar vooral is zij een herinnering aan de eenheid die er ooit was, en aan de Bijbelse feesten die ons door God in Zijn Woord worden aangereikt. De reden dat we ze niet meer vierden is het historische feit van de kerkelijke jodenhaat en verdringing.

Niet uit verplichting moeten we dat willen herstellen, want als we de feesten en andere geboden uit de Tenach aan elkaar opleggen, doen we net alsof het koninkrijk van God al aangebroken is en wij op de troon zitten. God vraagt van ons om Zijn sabbat en Zijn feesten te gedénken zoals het vierde gebod het zegt, en door dat te doen, worden we herinnerd aan heel Zijn heilsweg in de geschiedenis en leren we vooruitzien naar wat nog komen gaat.

De auteur is Messiaans spreker en auteur.