Den Besten werd vooral bekend als medewerker aan het Liedboek voor de Kerken en de psalmberijming van 1968. Hij overleed als de laatste van de vijf ‘Landvolkdichters’ die vanaf 1953 jaarlijks een aantal weken bij elkaar kwamen om samen aan nieuwe berijmde psalmen te werken. Behalve hij waren dat Willem Barnard, Klaas Heeroma, Jan Willem Schulte Nordholt en Jan Wit. Naast psalmberijmingen maakte Den Besten ook talrijke liederen en vertalingen (van met name Duitse gezangen) voor het Liedboek voor de Kerken.

In het dagelijks leven was Ad den Besten – na zijn studie theologie en Duits – aanvankelijk werkzaam bij een uitgeverij, en later als germanist verbonden aan de Universiteit van Amsterdam.

Door zijn bloemlezing ”Deutsche Lyrik auf der anderen Seite” speelde hij een belangrijke rol in de acceptatie van de Oost-Duitse poëzie in het westen. Ook was hij redacteur van de Windroos-reeks, waarin de vernieuwende poëzie van de Vijftigers voor het eerst een podium vond. Den Besten promoveerde in 1983 op een proefschrift over achtergrond en auteurschap van het Wilhelmus (”Wilhelmus van Nassouwe: het gedicht en zijn dichter”). Zijn bundel ”Poëzie om te zingen”, met eigen liederen en vertalingen van (vooral Duitse) liederen, verscheen in 1998.

Zie ook:

Uit de pers (De Waarheidsvriend, 10-04-2003)

De tegenstem van Ad den Besten : “Te gast gaan bij Brakel en Smytegelt houdt geloof en theologie gezond” (Reformatorisch Dagblad, 17-03-2003)

Liederen en gedichten van Ad den Besten : Niet alles wat poëtische waarde heeft, is het waard om gezongen te worden – door ds. J. van Amstel (Reformatorisch Dagblad, 17-02-1999)

Ad den Besten, een „man van de doorbraak : „Het kerklied hoort in dienst te staan van de gerechtigheid. Het moet door-de-weeks wat gaan dóen!” (Reformatorisch Dagblad, 18-03-1988)

Dichter Ad den Besten in proefschrift: Van Sint Aldegonde is toch auteur Wilhelmus (Reformatorisch Dagblad, 08-08-1983)