Fréderique van Zijtveld (19) uit Vleuten was klaar met haar vwo. Ze zou medicijnen gaan studeren. Haar broer Robert-Jan zou na de zomer naar vwo 6 gaan. De twee tieners zouden eerst met hun grootouders, Jan van der Steen en Cornelia Voorham, naar Indonesië vliegen voor een vakantie. Zover kwam het niet. Ze werden slachtoffer van de vliegramp boven Oekraïne. Evert en Grace van Zijtveld moeten verder zonder hun enige zoon en enige dochter.

Ds. R. Roest, die midden in een verhuizing zit vanwege zijn vertrek naar Nijmegen, hoorde het schokkende nieuws vorige week donderdag rond halfacht. Het getroffen gezin Van Zijtveld uit Vleuten is „betrokken” op de Rijnwaarde-gemeente in De Meern, waar elke zondag zo’n 250 mensen samenkomen. „Ik werd gebeld door een buurvrouw van het gezin. Die buurvrouw is weer een collega van mijn vrouw Anita. Ze zei een sterk vermoeden te hebben dat Fréderique en Robert-Jan waren omgekomen.”

Het werd hectisch. „Het was voor mij al een bijzondere tijd. Twee weken geleden heb ik afscheid genomen van onze gemeente Rijnwaarde. Ook nam ik afscheid van het dorpsschooltje in Vleuten, waar onze vier kinderen op hebben gezeten. Fréderique en Robert-Jan zaten in het verleden ook op die school. Toen het nieuws van de ramp kwam, moest ik als het ware omschakelen. Ik wilde volledig present zijn, klaarstaan voor nabestaanden, in dit drama.”

Nog dezelfde avond, vorige week donderdag, fietste de predikant naar de woning van de familie Van Zijtveld. „Ik was net te laat. De ouders waren vertrokken naar Schiphol. Bij de heg heb ik staan huilen, samen met vrienden van Robert-Jan. Ik kende de beide tieners. Ik voel veel liefde voor het gezin.”

De volgende ochtend kon ds. Roest wel bij de ouders terecht. „Ik heb uitgebreid met hen gesproken, in alle rust. Ik was stil, heb geluisterd, meegehuild. Er komen vragen over zingeving aan de orde, over het noodlot, over de vraag: waar is God? Hoe kan dit? Ik heb niet een Bijbel meegenomen om daar wat uit voor te lezen.”

De afgelopen week ging de predikant driemaal op bezoek bij de zwaargetroffen familie. „Ik heb nog nooit zulke gesprekken gevoerd. Het is zo’n groot verdriet dat die mensen treft, het is zo’n drama. Er zijn nog zo veel vraagtekens.”

De manier waarop de tieners en hun grootouders om het leven zijn gekomen, maakt het rouwen extra zwaar, merkte de predikant. „De ouders ervaren dat hun onrecht is aangedaan. De ramp komt hoogstwaarschijnlijk niet door een technisch mankement. Het lijkt er sterk op dat er een raketaanslag is gepleegd. Het voelt als moord. Je kinderen die door een raket uit de lucht worden geschoten. Een vliegtuig dat neerstort. Het is niet te bevatten. Van wraakgevoelens heb ik bij de ouders niets gemerkt.”

Schrijnend is ook dat er allerlei berichten zijn dat er op de rampplek in Oekraïne kennelijk is geplunderd en met brokstukken is gerommeld. „Heel Nederland is daar verontwaardigd over. Het geeft ook de ouders veel verdriet dat het zo gaat.” Vorige week zaterdag liep de predikant mee in een stille tocht ter nagedachtenis aan onder anderen Fréderique en Robert-Jan.

In de Rijnwaarde-gemeente heerst „veel verdriet” over het plotselinge sterven van de twee tieners en hun grootouders. Zondag stond ds. W. G. Rietkerk, emeritus predikant en voormalig raadslid voor de ChristenUnie in Utrecht, stil bij het drama. Ds. Roest: „We hebben onze vragen uitgeroepen naar God. Er was verbijstering, veel verdriet, gebed. Je wordt door zo’n ramp ongelooflijk onderuit geschoffeld. En toch leefde het besef dat het kwaad niet het laatste woord heeft. Dat het licht het wint van het duister. Deze dienst was totaal anders dan een vrolijke paasdienst waarin zes jonge mensen belijdenis doen, of dan een dienst waarin drie baby’s worden gedoopt. Maar toch ligt aan al die verschillende diensten dezelfde overtuiging ten grondslag: Gods liefde wint.”