Ik heb er geen psycholoog voor nodig om te weten dat mijn negatieve gevoelens bij de kleur oranje veel te maken hebben met het feit dat we iedere twee jaar in dit voetbalgekke land overspoeld worden door de meest afschuwelijke oranje producten in verband met een Europees of wereldkampioenschap voetbal.

Dit jaar is er geen groot toernooi, maar nu is het land in de ban van oranje door de troonswisseling. Om ieder mogelijk misverstand te voorkomen: ik ben koningsgezind. Dus daar ligt het niet aan. Maar de kleur oranje is gewoon lelijk.

Hoe deze 27e april, Koningsdag, in de toekomst precies ingevuld gaat worden, weten alleen de toekomstige koning en z’n vrouw. Maar hoe dan ook: oranje zal het blijven op Koningsdag.

Misschien is die kritiek op de oranje explosie in ons land ook wel een beetje afreageergedrag, gaf ik mezelf de afgelopen week in een schaars moment van eerlijkheid toe. Ondanks dat de nieuwe koning een naam- en leeftijdsgenoot is, heb ik grote moeite om afscheid te nemen van zijn moeder. Toen zij aantrad was ik 11. En gedurende al de jaren die volgden, was zij de constante factor in ons land.

Als ik aan haar denk, zie ik beelden. Een voor de mond geslagen hand bij de Bijlmerramp en een van verdriet doorgroefd gezicht bij de begrafenis van prins Claus. Ik zie haar teruglopen naar het monument op de Dam nadat de Damschreeuwer de nationale plechtigheid had verstoord. Hoe ze even letterlijk haar rug rechtte en zo de angst van zich afschudde. Onverschrokken, vastberaden. Vóór alles hoor ik nog steeds de zucht die ze slaakte voorafgaand aan een korte toespraak na de ramp in Apeldoorn. Alles wat ze daarna zei, hoe goed ook, haalde het niet bij die ene zucht. Zo zucht een moeder.

Tot nu toe vlagde ik op Koninginnedag altijd zonder wimpel. Dat helle oranje deed te veel pijn aan m’n ogen. Fout, ik weet het. Onprofessioneel, dat ook. Maar toch.

Uit respect voor Hare Majesteit ga ik vandaag echter een wimpel kopen. Noem het een klein gebaar van dank.