Leden van Mexicaanse drugsbendes worden, in een op hol geslagen cyclus van geweld, aangeduid met steeds grovere, smoezeligere bijnamen. In de wedstrijd om de meest intimiderende aantallen afgeslachte tegenstanders moeten die aliassen hun kille, bijna machinale strijdmethoden weerspiegelen.

De tijd van verheven bij­namen als ”de koning” en ”de bovenbaas” zijn lang voorbij. Al deze misdaadkoningen van weleer zitten vast of zijn omgekomen. De bendeleiders van de tweede rang hebben hun plaatsen in­genomen. Zij gaan door het leven als ”de hondendoder”, zoals het geval is met een van de vermoedelijke leiders van het beruchte, bloeddorstige Zetas-kartel.

Volgens deskundigen heeft de uitschakeling van de grootste maffiabazen de drugs-, ontvoerings- en afpersingsindustrie in het nauw gebracht. Dat heeft de bendes doen overstappen op een brutere benadering. Ze mishandelen en moorden in het wildeweg. De Zetas en andere hedendaagse drugsbendes laten hun overwonnen rivalen niet langer tegen betaling gaan, maar executeren hen publiekelijk, om zo de bevolking te intimideren. Sinds de Mexicaanse regering in 2006 de strijd aanbond met de bendes is er al veel bloed vergoten. De slachtingen zijn de laatste twee jaar schering en inslag geworden, en bendes lijken zich nog slechts te kunnen onderscheiden door steeds grotere aantallen doden op hun naam te schrijven.

Zo zou ”de hondendoder” (”el mataperros”) zijn handlangers hebben bevolen vorig jaar een casino in Monterrey in brand te steken. De eigenaars hadden geweigerd te betalen voor zijn „bescherming.” De brand kostte 52 mensen het leven.

Waaraan ”de hondendoder” zijn naam dankt, is onduidelijk. Is het een dreigement aan zijn rivalen en aan agenten, die in de onderwereld vaak „honden” worden genoemd? Of verwijst de alias naar de leerschool voor benderekruten, die naar verluidt hun vaardigheden op onfortuinlijke honden oefenen?

De bijnaam ”wormeneter” (”el come gusanos”) verwijst mogelijk naar de vuurproef die de hoogste Zetasleden moeten doorstaan. Zij moeten in de wildernis zien te overleven en zouden dan elk insect verorberen dat binnen bereik komt.

Nog huiveringwekkender zijn aliassen die niemand in de mond durft te nemen. Zoals ”de gele” (”el amarillo”), de naam die een onlangs opgepakte Zetascommandant zou danken aan zijn bleke teint. Velen houden het bij „de kleur”, uit angst dat zij door het noemen van zijn naam hun doodvonnis tekenen.