Toen ik van mijn verbazing was bekomen, bedacht ik dat het schrijven van een column nog iets anders is dan een cafébaas afpersen. Graag wil ik daarom de nieuwbakken stukjesschrijver de helpende hand toesteken. Om erin te komen, reik ik hem een tekst aan waarmee hij op 5 september kan aftrappen. Mijn tarief ligt ruim onder dat van de advocaten die hij gewoonlijk inschakelt, dus dat mag het probleem niet zijn.

Beste lezers van Nieuwe Revu,

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: geen land zo leuk als Nederland. Zelf ben ik opgegroeid in Amsterdam, verreweg de prettigste stad die ik ken. Alles kan en mag er. Voor ons soort mensen is het hier een waar eldorado. In mei werd bekend dat Amsterdam de minst veilige plaats is van het land. Die heb ik ingeboekt. Drie–nul voor de penoze.

De hoofdredactie van Nieuwe Revu heeft mij gevraagd mijn columns op te vrolijken met anekdotes. Dat moet lukken. Als jochie maakte ik al deel uit van een knokploeg die zich goed door projectontwikkelaars liet betalen om hun onroerend goed te beschermen. Zestien was ik toen ik voor het eerst het nieuws haalde. Volgens de toenmalige politiecommissaris, Joop van Riessen, zou ik in 1974 als lid van een bende een spectaculaire gewapende overval met een speedboot op het gemeentegirokantoor aan het Singel hebben gepleegd. Ik schrijf bewust „zou”, want ik ben er niet zeker van of dat feit inmiddels is verjaard. Dat moet ik nog met mijn advocaat opnemen.

We zouden nog meer zware overvallen hebben gepleegd. Voor u een vraag, voor mij een weet. Feit is wel dat ik op 18-jarige leeftijd rondreed in een karretje van twintig ruggen. Nee, dat kun je niet betalen als je vakken vult bij Albert Heijn of achter de kassa staat bij de Bijenkorf. Daar heb ik dan ook nooit iets in gezien, in dat soort baantjes. Werken vond ik meer iets voor de dommen.

De komende maanden kunt u natuurlijk nog heel veel smeuïge verhalen verwachten over de ontvoering van Freddy Heineken. Die kidnapping beschouw ik zelf als de kroon op mijn loopbaan. Het blijft ontzettend jammer dat we uiteindelijk gepakt zijn, maar we hadden intussen wel vet gecasht. Samen met mijn kompanen streek ik zo’n 16 miljoen euro losgeld op. Daarbij hadden we de pech dat een deel werd teruggevonden, maar er bleef genoeg over om het een tijdje uit te zingen. Officieel moest ik elf jaar zitten. Dat lijkt heel lang, maar dat valt in de praktijk reuze mee. Je mag volop bezoek ontvangen, je kunt wekelijks bellen en je kunt alvast leuke plannen maken voor de periode dat je weer vrij bent.

Verder mag je in de laatste fase van je straf regelmatig op proefverlof. Omdat ik me redelijk netjes gedroeg, kon ik na tweede derde van mijn straf de draad weer oppakken en verder gaan waar ik gebleven was. Of zou justitie hebben gedacht dat ik achter de gera­niums was gaan zitten?

Een nadeel van een bestaan als het mijne is dat ik nu eenmaal de naam heb dat ik wel eens dingen doe die niet mogen. Zo zou ik vastgoed­handelaren hebben afgeperst. Daar ben ik in 2007 ook voor berecht. Zelfs mijn toenmalige advocaat, Bram Moszkowicz, kon me niet vrij­pleiten. Dat neem ik hem eigenlijk nog steeds kwalijk. Meneer rekent dik 600 euro per uur, en dan mag je toch wat verwachten? Maar goed, begin dit jaar was ik alweer vrij man en sindsdien maak ik naar iedereen een lange neus, haha.

U snapt nu waarom ik Amsterdam zo’n fantastische stad vind, al heb ik ook een tijd een optrekje gehad in Wassenaar. Ach, je wilt wel eens in alle rust zaken doen. Ik heb nachtclubs en prostitutie­panden beheerd, en daar komt heel wat bij kijken. Daarover houdt u nog heel mooie verhalen tegoed, net als over mijn contacten met de Hells Angels. Men zegt dat ik de werkelijke leider van deze club ben. Het achterste van mijn tong kan ik u niet laten zien, maar u kunt erop rekenen dat het smullen wordt.

Je blijft lachen met de gemeente. Sinds 2003 hadden we een clubterrein met loodsen in Amster­dam waarvoor de vergunning was ver­streken. Maar die gasten op het stadhuis waren gewoon te bang om ons aan te pakken. Uit­eindelijk hebben ze ons uitgekocht. Leverde 
4 ton op. Kicken toch?

Kortom, ik ga u als lezer laten genieten. U denkt wellicht: Wat raar, een man die nogal wat jaartjes in de lik heeft gezeten omdat-ie niet zo’n brave burger is, mag die zomaar een column schrijven? Geloof me, in Nederland kan alles. Toitoi.

PS: De hoofdredacteur van Nieuwe Revu heeft bedongen dat het contract wordt beëindigd als ik opnieuw door justitie wordt vervolgd. Ik zou zeggen: maakt u zich geen zorgen. De man heeft vast vrouw en kinderen en hij zal toch niet willen dat die gevaar lopen?