Aysha (niet haar echte naam) groeide op in een fanatieke moslimfamilie. „Ik begon bewust met bidden toen ik dertien jaar oud was, maar ik stopte daar al snel mee. Mijn vader sloeg mij, in de hoop dat ik weer ging bidden. Hij baseerde zich daarvoor op de Hadith, een verzameling geschriften over de profeet Mohammed”, vertelt Aysha.

De straffen had geen positieve uitwerking haar leven. „Ik wilde wel met mijn hele hart bidden, maar ik kon het niet. Ik wist niet of ik wel aan al die eisen kon voldoen. Als ik bad, waren mijn gebeden dan goed genoeg? Gingen de rituele wassingen die bij het gebed horen wel goed? Ik was verward en ik had geen zekerheid of ik naar de hemel zou gaan.”

Door haar familie werd ze beschouwd als een ongelovige. „Bidden is namelijk een van de verplichtingen in de islam.”

Aysha besloot opnieuw volgens de voorschriften van de islam te gaan leven, in een laatste poging om te geloven en zekerheid te krijgen. Ze probeerde het ritme van de gebeden vol te houden, maar gaf op een moment toch weer op. Ze werd erg depressief en was er zeker van dat ze niet gered zou worden.

Wel geloofde ze in het bestaan van God. „Ik vroeg Hem om mij te helpen. De Heere wist dat ik verlangde naar Zijn aanwezigheid en dat ik niet zonder Hem kon leven. Ik kon die vreemde religieuze regels van de islam niet meer opvolgen.”

In 2009 zag Aysha op de website YouTube een interview met een vrouw die zich van de islam tot het christendom had bekeerd. Ze zocht verder op internet en vond een christelijk televisieprogramma. „Ik keek een aantal afleveringen en raakte gedesillusioneerd over de islam. Ik voelde me bedrogen door de islam, maar ik had niet de moed om dat hardop te zeggen.”

Een aflevering over de angst voor de dood was een grote schok voor Aysha. „Ik zag in dat je met Christus geen angst voor de dood hoeft te hebben, omdat God eeuwig leven geeft. Ik gaf daarop mijn leven aan de Heere Jezus. De ware God zag mijn zwakheid en antwoordde op mijn gebed. Hij leidde mij op Zijn weg. Hij riep mij en ik heb op Zijn roepstem gereageerd. Ik dank de Heere dat Hij mijn leven heeft gered.”

Als christen heeft Aysha het moeilijk in Saudi-Arabië, het religieuze centrum van de islam. Daar bevinden zich de belangrijkste islamitische heilige plaatsen: Mekka en Medina. Het land, dat zo’n 28 miljoen inwoners telt, kent geen godsdienstvrijheid. De staatsgodsdienst is de soennitische richting van de islam.

Het land staat op nummer 3 van de ranglijst christenvervolging die Open Doors, een organisatie die opkomt voor vervolgde christenen, woensdag publiceerde. Er wonen ongeveer 1 miljoen christenen in Saudi-Arabië.

Buitenlanders in Saudi-Arabië mogen christen zijn en in kleine groepen thuis samenkomen, maar inheemse christenen mogen er niet zijn. Iedereen wordt geacht moslim te zijn; de islam verlaten voor een andere godsdienst is niet toegestaan. Wie dat wel doet, hangt een lange gevangenisstraf en zelfs marteling boven het hoofd. In theorie kan zelfs de doodstraf worden opgelegd, al is dat al lang niet meer voorgekomen. In Saudi-Arabië zijn geen kerken: die heeft de overheid verboden.

Buitenlandse christenen hebben iets meer vrijheden. Toch kan het voorkomen dat buitenlandse christenen doodsbedreigingen krijgen en moeten onderduiken. Het is ten strengste verboden dat zij met moslims over het geloof praten of hun een Bijbel geven.

De opkomst van nieuwe media, zoals internet en satelliettelevisie, biedt nieuwe mogelijkheden voor de verspreiding van het Evangelie. Veel moslims horen zo voor het eerst over de God van de Bijbel. Sommigen komen tot geloof en bezoeken samenkomsten in het buitenland.

Dit is het derde deel in een serie over de woensdag verschenen ranglijst christenvervolging van stichting Open Doors. Vandaag de nummer 3 op de lijst: Saudi-Arabië.