Toen Shalit in 2006 gevangen werd genomen, beloofde de toenmalige Israëlische regering niet te gaan onderhandelen over zijn vrijlating. Maar die belofte werd, mede onder druk van de publieke opinie, al snel gebroken.

Verleden week bereikte de regering van premier Netanyahu, na intensieve bemiddeling van onder andere Egypte, een deal met Hamas. Shalit zou worden vrijgelaten tegen de uitruil van 1027 Palestijnen die door Israël gevangen waren genomen.

Met het bekend worden van de uitruil, brak in Israël een intensieve en emotionele discussie los. Vooral nabestaanden van slachtoffers van de Palestijnen die nu worden vrijgelaten, keerden zich tegen de deal. Voor hen is het onverdraaglijk dat er dinsdag Palestijnse terroristen worden vrijgelaten die het bloed van hun dierbaren aan hun handen hebben.

Het Israëlische hooggerechtshof wees maandagavond echter alle verzoeken om de uitruil tegen te houden af. Dat was overigens geen verrassende beslissing. Onderzoeken laten zien dat de overgrote meerderheid van de Israëliërs achter de gevangenenruil staat.

Om vast te stellen dat de familie van Shalit leeft in een roes van blijdschap, hoef je geen psycholoog te zijn. Ze hadden er na zo veel jaren niet meer op durven hopen, maar dinsdag gebeurt het ongelooflijke dan toch. Om het met Psalm 126 te zeggen, waar het ook gaat over de terugkeer van gevangenen: ze zullen zijn als degenen die dromen.

Tegelijk kan al die vreugde niet verhullen dat er dinsdag iets principieels gebeurt in Israël. Tegenstanders van het akkoord beweren, niet zonder reden, dat deze gevangenenruil Palestijnse terroristen alleen maar zal aanmoedigen om in de toekomst opnieuw Israëlische soldaten gevangen te 
nemen. Blijkbaar loont dit, vanuit hun perspectief bezien, meer dan wat ook.

Daarbij maakt Hamas een belangrijk statement ten opzichte van de Palestijnse president Mahmud Abbas. Die mag dan in de Verenigde Naties applaus geoogst hebben met zijn aanvraag van een onafhankelijke staat Palestina, maar ondertussen behaalt terreurorganisatie Hamas de echte resultaten. Tenminste, zo zien ze dat.

Ondertussen is hét echte statement dat dinsdag in het Midden-Oosten gemaakt wordt een ander. Niets maakt namelijk het principiële verschil tussen Israël en de Palestijnse terreurgroepen duidelijker dan de gevangenenuitwisseling. Telt voor onder andere Hamas een mensenleven amper of helemaal niet, voor Israël is het van de allerhoogste waarde. Het is desnoods bereid om meer dan 1000 gevangenen vrij te laten om één verloren zoon thuis te halen.

Wie nauwkeurig kijkt, ziet hier dat Israël zijn ware, Joodse gezicht laat zien. Het lijkt misschien dat de Joodse staat in zwakte zo diep buigt. Maar ten diepste is het juist de kracht van Israël dat een mensenleven altijd het zwaarst telt. Dát onderscheidt het namelijk van al zijn vijanden.