„Als duiven tot haar vensters.”

Daar is het verborgen venster van overdenking. Gods duiven zullen hierdoor Zijn huis van barmhartigheid ingaan en liefelijke gemeenschap met Hem hebben, wanneer niemand ter wereld er iets van weet. Wanneer David in de woestijn van Juda was gedreven, in een land dor en mat, zonder water, ver van het heiligdom of de openbare instellingen, vliegt hij nochtans in dit afgezonderd venster en vindt daar een liefelijk onthaal voor zijn ziel: „Mijn ziel zou als met smeer en vettigheid verzadigd worden en mijn mond zou roemen met vrolijk zingende lippen…” (Psalm 63:6-8).

Er is het geheime venster van het verborgen gebed, hetzij dit een gelegenheids- of een uitschietend of een vastgesteld gebed is. De gelovige gaat vaak door dit venster binnen in de gemeenschap met God, zodat hij daar liefelijk mag weiden. God heeft lust in de stem van Zijn duif. Om zo in het gebed te horen: „Mijn duive, zijnde in de klove der steenrotsen, in het verborgene van een steile plaats, toon Mij uw gedaante, doe Mij uw stem horen; want uw stem is zoet en uw gedaante is liefelijk” (Hooglied 2:14). Hij nodigt Zijn duiven Hem dikwijls aan dit venster te komen bezoeken.

E. Erskine te Stirling (Schotland), ”Preken”