Beiroet of Benthuizen? Een tijd lang was het spannend of de geplande Midden-Oostenreis van de Kamercommissie voor buitenlandse zaken door zou gaan. De linkse partijen kozen ervoor om niet mee te gaan toen een bezoek aan de Gazastrook niet mogelijk leek. Zelf vond ik met de meerderheid van de commissie dat de reis gewoon door moest gaan. Juist in deze tijd van protesten en omwentelingen in de Arabische wereld. En zo begon het voorjaarsreces van de Kamer voor mij niet in mijn woonplaats Benthuizen, maar in de Libanese hoofdstad Beiroet.

Libanon is een klein land met een heftige geschiedenis. Zowel qua inwoners als qua oppervlakte is het maar een kwart van Nederland. Een land dat geteisterd is door bloedige burgeroorlogen. Ook de oorlog van 2006 tussen de sjiietische terroristische organisatie Hezbollah en Israël heeft sporen achtergelaten. Je ziet het op allerei plaatsen: gapende gaten in gebouwen. In de stad valt op dat er op allerlei plaatsen druk gebouwd wordt. Sommigen dromen al weer van de oude luister van het Parijs van het Oosten. De prachtige nieuwe winkels en gebouwen staan in schril contrast met de armoede in de wijk met Palestijnse vluchtelingen die we bezoeken. Er is wat dat betreft weinig Arabisch mededogen: de Palestijnse kwestie is genadeloos politiek uitgebuit.

In de International Church of Beirut ging het zondagmorgen ook over bouwen. Maar dan in geestelijke zin. We moeten niet op mensen bouwen, hield ds. Hamd ons voor, en het ook niet verwachten van politieke leiders. We leven in een gevallen wereld. Alleen Christus is het fundament.

Na de dienst praten we nog even na over de positie van christenen in Libanon. Zij zijn hier sterker vertegenwoordigd dan in omringende landen: zo’n 30 tot 40 procent van de bevolking. Er is een verfijnd, maar kwetsbaar machtsevenwicht tussen de verschillende religieuze groepen. Parlementszetels zijn gelijk verdeeld tussen moslims en christenen. De president moet een christen zijn, de premier een soennitische moslim en de parlementsvoorzitter een sjiiet. In hun houding tegenover het nieuw te vormen kabinet zijn de christelijke parlementsleden echter verdeeld. Daarom wordt hier wel de grap gemaakt dat aan een christen wordt gevraagd of hij soennitisch christen of sjiietisch christen is.

We spreken over de actuele ontwikkelingen met president Suleiman, formateur Mikati en demissionair premier Hariri jr. De houding tegenover het in Nederland gevestigde internationaal tribunaal dat de moord op oud-premier Hariri senior onderzoekt, werkt verlammend. Hezbollah is bang dat zij aangeklaagd wordt. Helaas heeft deze terroristische organisatie die Israël van de kaart wil vegen, een flinke vinger in de regeringspap. Hezbollah is in strijd met internationale afspraken nooit ontwapend, maar wordt integendeel door Iran en Syrië aan nieuw wapentuig geholpen. Het is geen opwekkende gedachte dat dit kleine land vol wapens zit.