Van een andere orde zijn de recente onthullingen uit het JSF-dossier. Het toenmalige kabinet zou bewust informatie hebben achtergehouden voor de Tweede Kamer. Dat is zo op het oog een brisant gegeven. En Julian Assange zegt nog veel meer in petto te hebben. Zoals hij zelf aangaf, doseert hij zorgvuldig. Nederland wil een paar dienders naar Afghanistan uitzenden? Even onder de A kijken en hup, daar gaan weer een paar duizend documenten over de mail naar Nederlandse media.

Intussen vermoedt de Amerikaanse justitie dat Assange een Nederlandse handlanger had. Zijn naam is Rop Gonggrijp. De autoriteiten in de VS onderzoeken of hij een van de kwade geniën in het WikiLeaksdossier is en willen mogelijk zijn uitlevering.

Over Gonggrijp heb ik al eens eerder geschreven. Hij kwam ooit bij me over de vloer. Eenmalig gelukkig, maar zodoende ken ik hem wel van nabij. Hij was een van de eerste Nederlandse experts in het kraken van computers en ik had hem uitgedaagd vanaf mijn thuis-pc het netwerk van het RD te bezoeken. Door de telefoon had hij verzekerd dat hij binnen een kwartier in ‘Apeldoorn’ kon binnendringen, maar hij had zich vergist in de calvinistische degelijkheid waarmee de krant zijn digitale systeem had beveiligd. Morrend moest hij na een halfuurtje bekennen dat het kraken niet was gelukt.

Bij die gelegenheid vertelde hij ook dat zijn –overleden– vader journalist was geweest. Daar keek ik van op. Was hij dan een zoon van ”dokter Frits”? Ja, dat klopte, zei hij. Terwijl Rop zich bewoog (en nog steeds beweegt) in linkse tot zeer linkse kringen, was zijn vader jarenlang als medisch journalist verbonden aan de rechtse Telegraaf.

Eens kruisten onze wegen elkaar in Middelburg, waar het RD het ontslag op het spoor was gekomen van twee verpleegkundigen die weigerden mee te werken aan abortus. Voordat wij het konden onthullen, had de directie van het toenmalige Gasthuisziekenhuis een verslaggever van de Provinciale Zeeuwse Courant ontboden voor het nodige weerwerk. Gonggrijp senior, die op het schandaal was afgekomen, gaf mij als onervaren verslaggever enkele praktische tips mee om zo’n misselijk geintje een volgende keer voor te zijn.

Zodoende had ik best wel enige sympathie voor zoon Rop. En ach, het bij de les houden van systeembeheerders was wellicht nog zo gek niet. Jaren later las ik dat hij een provider uit de grond had gestampt met de naam XS4ALL en die voor een bedrag van zes nullen van de hand had gedaan. Hij was al net zo slim als zijn vader, die het ooit presteerde om met een witte doktersjas een ziekenhuis binnen te stappen, brutaalweg een gevoelig dossier uit de directiekast wist te plukken om vervolgens in De Telegraaf te openbaren hoe de betreffende instelling probeerde het knoeiwerk van een aantal artsen een jonge verpleegkundige in de schoenen te schuiven.

Volgens onderzoeker Peter Siebelt schreef Rop ooit een boekje samen met René Roemersma. Die werd in de jaren tachtig van de vorige eeuw als RaRa-activist verdacht van het in de brand steken van een drietal Makrofilialen. De bewijsvoering in de zaak bleek echter niet te kloppen, waardoor de raadsheren hem moesten vrijspreken. Met die uitspraak kwam de activist heel goed weg, zo bleek enkele maanden terug.

Roemersma, die tegenwoordig iets vaags doet in een ver land, bekende dat hij wel degelijk veroordeeld had moeten worden. Hij was de dader. Dat kon hij met een gerust hart onthullen want de feiten zijn nu verjaard. Daarbij kan het geen kwaad om nog even te onderstrepen dat een van zijn vriendjes Rop Gonggrijp was.

Gonggrijps betrokkenheid bij genoemd milieu geeft te denken. Bovendien erkende Rop eerder al dat hij heeft samenwerkt met Assange bij de montage van de opzienbarende video die laat zien hoe Amerikaanse soldaten onschuldige burgers doodden in Bagdad. Zo verwonderlijk is het dus niet dat hij door justitie in de VS met het WikiLeaksdossier in verband wordt gebracht.

Bovendien heeft Rop van zijn anti-Amerika-agenda nooit een geheim gemaakt. En daarmee zijn we bij het springende punt: WikiLeaks is en blijft één grote hetze tegen de VS. Zelfs nu de wat linksige Obama de scepter in het Witte Huis zwaait, blijft de harde kern van het linkse activisme het land geselen.

Ik hoor echt niet bij de slaafse navolgers van Uncle Sam, maar als ik deed aan regerinkje pesten, zou ik de blik toch eerder wat (midden-)oostwaarts richten. Kraak bijvoorbeeld de computers van het Iraanse dwaaslicht Ahmadinejad en onthul voor de verandering eens het e-mailverkeer tussen hem en die gezellige Raad van Hoeders. Reken maar dat we daar met z’n allen pas echt rode oortjes van zouden krijgen.