Hij is bezorgd. „Jehova’s Getuigen willen zieltjes winnen. De invloed van de Torontoblessing groeit. En Latijns-Amerika propageert de pinksterbeweging of de bevrijdingstheologie.”

De najaarsactie 2010/2011 van het RD komt tegemoet aan de verontrusting van Erelio. De fondsenwerving is bestemd voor Cuba. Zowel voor uitbreiding van de drukcapaciteit van kerken, als met het oog op noden voor het dagelijks leven. Het project richt zich niet tegen de overheid. Het biedt een bijdrage aan welzijn van land en burgers.

„Uitbreiden van de drukkerij zal Cuba veranderen”, zegt de gereformeerde ds. Mateo. „Zoals in Europa gebeurde, toen Luther de Bijbel vertaalde.” De synodescriba heeft het ondertussen niet breed. „Soms eet ik slechts één keer op een dag. Maar wij kunnen overleven. De kerk doet veel sociaal werk. En er gebeuren dagelijks wonderlijke dingen. De Heere is getrouw. De kerk weet zich sterk in Hem.”

Ooit had de Cubaanse leider Fidel Castro een alliantie tussen christenen en communisten voor ogen. Dat was mede ingegeven door de economische crisis in Cuba. In 1985 ontmoette Fidel rooms-katholieke en protestantse leiders om de situatie op het eiland te bespreken. De Cubaanse staatsmedia begonnen positieve aandacht te besteden aan godsdienst en kerken.

Vanaf 1991 konden christenen zelfs toetreden als lid tot de Communistische Partij. Niet lang daarna wijzigde de regering in de grondwet het karakter van Cuba van ”atheïstisch” naar ”seculier”. De Raad van Kerken kreeg in 1987 mandaat om –als kerken bereid waren het communistisch manifest te ondertekenen en loyaliteit toonden– deze kerken aan te wijzen als „door de regering erkend.” Net als vroeger in Rusland.

„Het is moeilijk predikant te zijn in Cuba”, vertelt ds. Benedicto. „Er zijn weinig theologische boeken en Bijbelcommentaren.” Hij fluistert. „Bij jeugdgroepen valt angst vaak te proeven.”

Wat denkt hij van de overheid? Nauwelijks verstaanbaar: „Mad”, gek.