95 splinters
Poeh, wat is het warm. De zon schijnt recht de studeerkamer van Luther in. De lessenaar weet zich geen raad. Ook de inktpot zweet piepkleine druppeltjes. „Ik houd het niet meer uit, hoor,” zegt de lessenaar, „het is zo warm.” Ja, dat vinden de inktpot, kruk en ganzenveer ook. „Zeg,” merkt de ganzenveer op, „Luther schreef gisteren over een vuur, het eh…gave... nee…vagevuur! Zou dat ook zo warm zijn?” Dat vindt de inktpot wel interessant. „Wat schreef hij allemaal?” vraagt hij. „Nou, een heleboel, hij nummerde tot 95.” „Wat duurde dat lang zeg,” mengt de kruk zich nu ook in het gesprek, „als dat zo doorgaat krijg ik nog meer pijn in mijn poten!” „Maar wat ik nog het vreemdst vond was dat hij zo lang wegbleef en toen hij wegging een hamer en spijkers meenam.” Ja, dat vond de inktpot ook. „Ik ben wel de helft lichter gewor….”
Er klinken voetstappen. Luther komt binnen. Hij praat zachtjes in zichzelf. De kruk kreunt als Luther gaat zitten. De lessenaar spitst zijn oren. Opeens roept Luther door de kamer: „Ha, de paus krijgt me nooit, ik ben ervan overtuigd dat dit de juiste leer is!” Dan glijdt hij van zijn kruk af en gaat op zijn knieën. Hij bidt. De kruk vergeet zelfs te piepen, zo erg is hij ervan onder de indruk. Dan staat Luther op en loopt met vastberaden stappen de kamer uit. „Wat was dat nou?” De al wat dove inktpot schrok van de stem. „Dat was Luther, maar wat eraan de hand is weet ik ook niet,” zegt zijn vriend de ganzenveer.
Op datzelfde moment heeft de hamer een diepgaand gesprek met de spijkers. „Tjonge, wat heb ik een spierpijn,” zucht hij. Een van de kleine spijkertjes roept: „Ja, maar jij bent er nog, wie weet komt papa nooit meer terug!” Direct beginnen drie andere spijkertjes te huilen. De hamer zwijgt. Tja, wat moet hij daarop zeggen? Moet hij vertellen dat papa nooit meer terug zal komen? Hij heeft namelijk gezien en gevoeld dat Luther papa spijker met een stuk perkament in de kapeldeur nagelde. En op dat perkament stonden heel veel zinnen, ze stonden in 95 groepjes bij elkaar. „Och, kom nou, mama is er toch nog? En je broertjes ook!” De hamer denkt nog na over het stuk perkament. Waarom heeft Luther dat perkament niet gewoon afgegeven? Dan had hij nu geen spierpijn en was papa spijker er nog.
Terug in de studeerkamer horen we de ganzenveer fluisteren. „Zeg kruk, jij hebt misschien pijn in je poten, maar ik ben dagen fijngeknepen tussen de vingers van Luther. Ik heb er blauwe plekken van! Ik kan je vertellen dat dat ook geen pretje is, hoor!” Daar weet de inktpot ook over mee te praten. Hij heeft er een leeg gevoel aan overgehouden, na al die dagen schrijven.
„Jullie moesten je schamen!” Iedereen schrikt op. De lessenaar roept hen tot de orde. „Pijn, pijn? Natuurlijk hebben we allemaal pijn. Maar we staan hier nu eenmaal en we kunnen niet anders. Hebben jullie dan niets voor de waarheid over?!” „Waarheid,” stamelen de anderen. „Ja, de zuivere waarheid.” „Nou, nu je het zegt,” beaamt de ganzenveer, „Luther schreef inderdaad zinnige dingen. Je kunt toch wel nagaan dat je iemand niet met geld uit het vagevuur kunt verlossen!” De inktpot en de kruk mompelen maar wat. Hier kunnen ze niets tegen zeggen.
Opeens horen ze buiten een geluid. Ze kijken allen het raam uit. Daar staat Luther, met een bijl in zijn handen op een stuk hout te hakken. De kruk wil wat zeggen, maar hij slikt zijn woorden nog net op tijd in. Oh ja, het gaat om de waarheid! Even later zien ze Luther weglopen met een stapel hout onder zijn armen. Uit de zak van zijn pij steekt een stuk perkament, met het pauselijk zegel erop. Op de grond liggen splinters, 95 splinters. De lessenaar, inktpot, kruk en ganzenveer staren Luther zwijgend na.
Een tijdje gebeurt er niets. Totdat de inktpot opeens roept: „Kijk, rook!” En ja, in de verte (het moet ergens buiten de stad zijn) zien ze een rookpluim. Waar rook is, is vuur. „Het vagevuur,” fluistert de kruk ontzet. „Ach wat, jij,” bromt de lessenaar, „de waarheid, daar gaat het om!”
