„Ooit was ik een halsstarrige atheïst. Ik vloekte het behang van de muur. Een goede vriendin die tot geloof kwam, stuurde ik meedogenloos weg. „Je bent gek geworden”, zei ik. Op een gegeven moment kreeg ik een relatie met een vrouw die vijf psychiatrische stoornissen had, een bijstandsmoeder met twee kinderen. Ondanks het feit dat ze gewelddadig was en mij psychisch helemaal lam sloeg, bleef ik vijf jaar bij haar. Ik had een laag zelfbeeld. Even daarvoor waren mijn ouders kort na elkaar overleden. Hen heb ik niet kunnen redden, dacht ik, mijn vriendin en haar kinderen ga ik wel helpen. Maar dit bracht mij op het randje van de afgrond. Er verdween 70.000 euro in een bodemloze put. Ik vluchtte om mijn leven te redden. Alles hield op, alles wat ik had was ik kwijt. Achteraf denk ik dat ik helemaal afgebroken moest worden, zodat ik God toe zou laten.

Via via kreeg ik de beschikking over een caravan. Daarin ging ik wonen, zonder geld, kleren en voorzieningen, in een diepe crisis. Daarbij rilde ik van de koorts en was ik ondervoed. Ik nam me voor om uit het leven te stappen. Op dat moment heeft de Heere God Zich –in mijn niets– op een overweldigende manier geopenbaard in ontferming en liefde. Hier ben Ik. Ik kan dit niet met woorden beschrijven.

Later heb ik met zowel psychiaters als theologen gesproken om deze gebeurtenis te duiden. Drugs en drank gebruikte ik niet. Wat ik meemaakte, was ook geen hallucinatie als gevolg van mijn ziekte. Nee, want dan was dit moment van euforie weer verdwenen en dat gebeurde niet. Ik kan het nog het beste omschrijven als dat God op mij inplugde. Ik was online met God. Ik mocht er zijn. Deze ervaring was zo sterk dat ik, terwijl ik me altijd had verzet, in conflict raakte met mijn verstand.

Eerder had ik al wel eens in de Bijbel gelezen, maar het was net of ik Chinees las. Ik vond de Bijbel een door mensen bedacht wetboek. Toen ik opnieuw ging lezen, bleek de Bijbel gek genoeg niet langer een vreemd boek. Het leek wel of ik de vertaalsleutel had ontvangen.

Mooi is dat er door het lezen bijzondere dingen met me gebeurden. De woorden veroorzaakten vaak een omwenteling. Het besef dat Hij me altijd heeft liefgehad terwijl ik niet van mezelf kon houden, kwam als een raketinslag. Het is een onuitsprekelijk wonder dat het Evangelie in mijn leven waarheid is geworden. Ik heb God niet opgezocht. Hij heeft mij opgezocht, een hoopje ellende. Dat vervult me met een onvoorstelbaar grote hoeveelheid nederigheid.

Ik ben niet getrouwd geweest in mijn leven. De dag waarop ik belijdenis van het geloof deed, beschouw ik als een huwelijk met Jezus Christus. Ik heb mijn kruis opgepakt en ben Hem gevolgd. Soms is het te zwaar om te dragen. Dan draagt Hij me.”