Het rapport is om tal van redenen schokkend. Allereerst natuurlijk vanwege de inhoud. Tot nu toe was de kennis over de omvang van het misbruik fragmentarisch. Met dit rapport zal mogelijk de onderste steen nog niet boven gekomen zijn, deels omdat sommige slachtoffers er nog niet mee naar buiten durven komen, deels omdat de slachtoffers niet meer leven. Maar wát er staat is soms te gruwelijk om te geloven, zoals van het jongetje van vier dat regelmatig verkracht werd. Velen van hen hebben tientallen jaren later nog klachten als depressies of seksueel disfunctioneren.

Het rapport is ook schokkend omdat het zo pijnlijk blootlegt op welke manier de priesters en pastoors misbruik maakten van hun macht. Het ontzag voor de geestelijken was zo groot dat er maar een minimale dreiging nodig was om het misbruik mogelijk te maken en geheim te houden. „De kapelaan had gezegd dat als ik dat tegen mijn ouders zou zeggen, mijn vader hetzelfde met mij ging doen.”

Beschamend is het rapport, omdat eruit blijkt hoe de slachtoffers zo vaak om aandacht voor hun probleem hebben gevraagd terwijl er niet naar hen geluisterd werd. Zodra ze het waagden erover te spreken, werd het slachtoffer vaak gemanipuleerd om de zaak maar te ontkennen, waardoor de psychische problemen zich weer opstapelden. Ook mensen die, jaren later, aanklopten bij justitie, vonden soms geen gehoor.

Bedroevend is het rapport, omdat het zo veel verslagen bevat van mensen die hierdoor de kerk de rug hebben toegekeerd. Niet alleen hun vertrouwen in mensen was geknakt, ook dat in de kerk en in God.

Het rapport stelt verder teleur, omdat het niet af is. Dat is niet de schuld van Adriaenssens, maar van de Belgische justitie. Acht weken na de start van het onderzoek nam de politie de dossiers in beslag. In een interview met De Standaard liet Adriaenssens maandag weten dat hij zich nu op zijn beurt misbruikt voelt, alsof hij het lokaas van de justitie is geweest om al deze dossiers boven water te krijgen. Opnieuw een blunder van gezagsdragers, want veel mensen vertelden hun verhaal in vertrouwen aan Adriaenssens en zijn daarin weer teleurgesteld.

Het meest schokkend is echter dat de Rooms-Katholieke Kerk kennelijk haar lesje nog niet heeft geleerd. In twee derde van de parochies is zondag bij de mis met geen woord gerept over een zaak die het land van Dutroux op zijn grondvesten schudt. Dat is niet zomaar een gemiste kans, het is een nieuwe klap in het gezicht van de slachtoffers.

Laten kerken in Nederland, niet alleen de rooms-katholieke, hier lering uit trekken. De doofpot maakt brokken, zowel bij daders als bij slachtoffers, want vroeg of laat komt de waarheid boven tafel.