Een groep DSB’ers verzamelt zich voor ingang F, deur 220 van de rechtbank in Amsterdam. Voor tweeën arriveert Dirk Scheringa. Het personeel juicht, klapt, toetert, joelt, schreeuwt naar hun held. „Het is een vechter”, zegt een DSB’er bewonderend. Dirk schrijdt naar binnen. Kijkt nog een keer. Steekt zijn duim op. „Dat is echt Dirk, hè?”De hoge heren verdwijnen langs de dranghekken naar binnen. Zes, zeven politieagenten houden het publiek op afstand. Niemand mag binnenkomen. Het weer is onstuimig. De vraag is echter waar het harder stormt – binnen of buiten.

Dan begint het grote wachten. De uren rijgen zich aaneen. Een regenbuitje valt. Even later nog een. Personeelsleden zoeken haastig een goed heenkomen onder een fietsbrug. Kou en vermoeidheid slaan toe.

Naarmate de tijd verstrijkt, groeit echter de hoop. „Om een faillissement uit te spreken, heeft een rechter niet zoveel tijd nodig”, weet een DSB-accountmanager. „Dat het langer duurt is een gunstig teken.”

Faillissement of niet – het personeel van filiaal IJsselstein, twintig man sterk, vermaakt zich morgen in pretpark Walibi. Beloning voor een laag ziekteverzuim. Dat het risico op ziekte na een dagje achtbaan met sprongen stijgt, deert niemand.

Buiten gonst het van de geruchten. Citibank zou geïnteresseerd zijn in overname van DSB. Een lijntje vanuit de besloten zitting naar de media buiten biedt weinig hoop. „Het ziet er niet goed uit”, zegt een DSB’er met een somber gezicht. „Ze zitten binnen te touwtrekken. Dan ligt de bal bij DSB, dan ligt-ie bij de bewindvoerder.”

De groep personeelsleden buiten slinkt. De harde kern blijft over. Blauwbekkend, vernikkeld door de straffe wind. Sommigen in stemmig kostuum zijn slecht voorbereid op kou. „Morgen zijn we allemaal ziek.”

De spanning is groot. De toekomst van honderden bank­medewerkers staat er veel op het spel. Freek Paludanus van ”Anders presteren” heeft het proces op de voet gevolgd. Met kromme tenen.

Een jaar lang heeft Paludanus het personeel getraind voor een grotere klantgerichtheid. Paludanus dreigt een grote klant kwijt te raken. „Scheelt me tonnen.” DSB heeft fouten gemaakt, erkent hij ruiterlijk. „Het wrange is dat ze geen kans krijgen hun fouten te herstellen. Zelfs een moordenaar krijgt in deze maatschappij nog een nieuwe kans. Waarom de bank dan niet?”

Ook andere banken passen deze gewraakte financieringsmethoden van DSB toe, benadrukt hij. „Er zijn heel wat grote financiële instellingen die je nu niet hoort, maar heel wat boter op hun hoofd hebben.”

Een buurtbewoner –„nee, geen naam”– steekt zijn hoofd om de hoek. „De bank moet de hand in eigen boezem steken. Ze hebben klanten producten aangesmeerd die niet bij hen passen.”