Prostitutie is van alle tijden, maar prostitutiebestrijding gelukkig ook. Vrouwenhandelaren vormen mondiale netwerken, de bestrijders ook. Vorige week werd in Amsterdam een krachtig christelijk netwerk zichtbaar. Het Scharlaken Koord trad vier dagen lang op als gastvrouw voor een groep vrouwen uit 31 verschillende landen. Ze ontmoetten elkaar onder het thema: ”Catch the vision, offer Compassion, continue to perserve!” (Houd vast aan je visie, biedt compassie en houd vol). Ongeveer zeventig geroepen en gedreven vrouwen wisselden vier dagen lang kennis en ervaringen uit. „Deze training is erg waardevol”, vertelde een Italiaanse vrouw die als inspectrice werkzaam is binnen de Italiaanse gezondheidszorg. „Deze kennis is moeilijk ergens anders te vinden.”Het Scharlaken Koord, onderdeel van Tot Heil des Volks, wil haar 23 jaar lange ervaring in de hulpverlening aan prostituees graag delen met anderen. Het was de bedoeling van de organisatoren dat zo veel mogelijk aspecten van de prostitutie aan bod zouden komen. Dat is aardig gelukt. Zo was advocate Annette Koops aanwezig. Ze is een bijtertje op het gebied van mensenhandel. Maar ook verschillende overheidsinstanties waren present, zoals de coördinator van het Expertisecentrum Mensenhandel en Mensensmokkel en de coördinator van de afdeling jeugd en zeden van het politiedistrict Schiphol en een medewerker van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND).

Daarnaast waren er de mensen uit het veld en de direct betrokkenen. Een ervaringsdeskundige die later hulpverlener werd, sprak over seksverslaving, er was een indrukwekkend getuigenis van een prostituant en een getuigenis van een moeder van een prostituee: „Vergeet het niet, al deze meisjes hebben een moeder.”

Afrika
Het indrukwekkendste getuigenis werd gegeven door een Nigeriaanse vrouw. Ze was niet alleen onder valse voorwendselen naar Amsterdam gelokt, maar had voor vertrek ook een voodooritueel ondergaan. Hierdoor wordt het zo goed als onmogelijk dat ze ooit nog uit dit circuit zou kunnen komen. Het ritueel verbied je ook maar enige informatie te geven en er moet onverbiddelijk gehoorzaamd worden. Bij overtreding sterven familieleden en ten slotte vind je ook zelf de dood. Toch lukt het sommige vrouwen om uit deze wurggreep los te komen. „Er is nog een hogere God. De boze heeft een groot woord, maar niet het laatste woord.” Deze hoop was voortdurend hoorbaar en zichtbaar tijdens deze unieke conferentie.

Afrika is binnen het circuit van de mensenhandel een verhaal apart. De vrouwenhandel is daar niet -zoals in andere delen van de wereld- in handen van maffiaorganisaties. In Afrika zijn de eigen familieleden direct betrokken. De belangrijkste drive van de families is armoede. Het wordt overgeërfd van geslacht op geslacht. De meisjes uit de dorpen zijn onwetend en naïef. „Je gaat naar Europa.” „Wat is Europa, is dat een stad in Nigeria?” Door hun naïviteit zijn de meisjes buitengewoon kwetsbaar en manipuleerbaar. Dominee Tom Marfo, Ghanees predikant in de Bijlmer, gaf een informatieve en bevlogen lezing over vrouwenhandel en voodoopraktijken. Hij is al jarenlang actief in de hulpverlening aan Afrikaanse prostituees.

Preventie
De overtuiging dat, naast hulpverlening, preventie krachtig de aandacht moet krijgen begint langzamerhand overal door te dringen. Liesbeth van de Plas, preventiewerker van het Scharlaken Koord, wist met haar verhaal de deelnemers enthousiast te maken. Ze gaat er dagelijks op uit om overal meiden op te zoeken om ze ervan te overtuigen dat hun leven te mooi en te waardevol is om het zo maar weg te geven.

Vrijdagavond werd er een bezoek gebracht aan de Wallen. In groepjes gingen de deelnemers biddend door de buurt. Op de bruggen werd door een medewerkster van het Scharlaken Koord uitleg gegeven. „Je leert het werk op straat niet uit de boeken”, dat is een ervaring van de hulpverleensters. Veel vrouwen waren geschokt. „We wisten dat het erg was, maar niet dat het zo erg was.” Een vrouw had drie Roemeense zusjes ontmoet. „Het was hartverscheurend. Ik heb zelf drie dochters.”

De deelneemsters aan de conferentie kwamen uit alle hoeken van Europa en hadden ook hun eigen invalshoeken. Een Albanese vrouw werkte in de gevangenis, een groepje studentes uit Gorinchem en omgeving was in Antwerpen aan de slag gegaan, omdat daar nog niemand bezig was. Een andere Europese vrouw werkte in India. „Heb je dan niet te maken met een heel groot cultuurverschil?” „Ja, maar toch kunnen de verhalen ook weer erg hetzelfde zijn. De details zijn anders, maar het kwaad is overal hetzelfde. De hoop gelukkig ook.”

De auteur is werkzaam bij Stichting Tot Heil des Volks.