Het instrument in de kerk is fors (vier manualen, pedaal op 32-voets basis), het orgel in het auditorium heeft twee klavieren en een pedaal, waarbij het borstwerk en het pedaal respectievelijk twee en drie stemmen bezitten.De klank van beide instrumenten is zeer overtuigend; zonder dat je direct kunt zeggen dat de orgels oud klinken, overtuigen ze je als luisteraar qua klank van begin tot einde.

Organist Sietze de Vries nam er twee cd’s op. In de variatiereeks over ”Es ist das Heyl” van Matthias Weckmann laat hij verschillende solostemmen horen; de registraties zijn met zorg uitgezocht. De indrukwekkende reeks over ”Mit Fried und Freud” van Buxtehude laat horen dat de organist boven de materie staat en een duidelijke visie op de werken heeft. Toch zou ik qua agogiek -zeker in deze treurmuziek- wat meer expressie verwachten.

De rest van deze twee cd’s is gevuld met improvisaties: een partita over de melodie van Psalm 124 en een uitgebreide koraalfantasie over Psalm 118. Graag zou ik van Sietze de Vries ook eens een improvisatie horen die gebaseerd is op melodie én tekst. Dat geeft een absolute meerwaarde aan een improvisatie, ook in deze stijl! Dit neemt niet weg dat alles vakkundig in elkaar zit.

De laatste improvisatie is, gezien het feit dat het grote orgel ook een zwelwerk bezit, een poging om Franse én Duitse stijlen te verwerken. Eerlijk gezegd beviel deze improvisatie me het minst; het orgel is qua windvoorziening en stemming duidelijk niet berekend op deze vertaalslag.

Misschien een idee: ik zou Sietze de Vries ook wel eens op een symfonisch instrument willen horen improviseren.

N.a.v. ”Sietze de Vries bespeelt de orgels van Southern University te Collegedale (USA)”; 2-cd; JSB Records (JSBR010117); € 20,-.