Een dienst op zaterdagavond die zo goed bezocht wordt dat vele tientallen mensen niet meer in de kerk passen. Het is het laatste wat je zou verwachten in Playa del Ingles, een toeristenoord met plaats voor 300.000 vakantiegangers, aan de zuidkust van het Spaanse eiland Gran Canaria.Gran Canaria is een van de zeven hoofdeilanden die deel uitmaken van de Spaanse Canarische archipel in de Atlantische Oceaan, net ten westen van Marokko. Het eiland telt 700.000 inwoners en heeft een oppervlakte ter grootte van de provincie Utrecht. In de hoofdstad Las Palmas wonen ongeveer 500.000 mensen. De mondaine havenstad is daarmee groter dan Utrecht of Den Haag.

Reisagenten vertellen graag dat de Canarische Eilanden het aangenaamste klimaat ter wereld hebben. En Gran Canaria is weer een bijzonder geval omdat dat eiland drie verschillende klimaatzones heeft. Dat komt door een vulkanische gebergte in het centrum van het bijna ronde eiland. De hoogste top, de Pozo de las Nieves, meet maar liefst 1949 meter. Op de bergtoppen valt in de winter sneeuw. In het noorden is het nat en vruchtbaar. Het zuiden is droog als een woestijn. ’s Zomers wordt het meestal niet warmer dan 25 tot 30 graden en ’s winters daalt de dagtemperatuur zelden onder de 20 graden.

Boot
Midden in een groot winkelcentrum in het hart van Playa del Ingles staat de Templo Ecumenico ”El Salvador”. ”De Verlosser”, betekent dat. Het is, zoals de naam al zegt, een oecumenisch kerkgebouw waar alle christelijke geloofsrichtingen welkom zijn, zoals het officieel heet. De kerk werd gebouwd in 1970 en heeft een bijzondere vorm. De grote kerkzaal wordt overkoepeld door een dak dat lijkt op de omgekeerde romp van een boot. Het altaar is een groot blok graniet. Achter het altaar is er een metershoog raam waarin patronen van gekleurd glas uitwaaieren uit een kruisvorm. Geel, rood, blauw. Ook al schijnt de zon niet, toch lijkt het raam licht uit te stralen.

In de kerk zijn de hele week door talloze diensten in allerlei talen en van allerlei richtingen. In het Engels, Duits, Noors en ook in het Nederlands, zo meldt een bord bij de ingang. Tussen Kerst en Pasen gaat iedere zondagmiddag om 16.30 uur een Nederlandse predikant voor. ’s Middags om 12.00 uur is er een Nederlandstalige mis.

Hoewel er dagelijks minimaal één kerkdienst in het gebouw is, is zondag de drukste dag. Gemiddeld over het jaar bezien zijn er op deze dag acht kerkdiensten in de Templo Ecumenico. Maar er zijn ook zondagen dat er twaalf verschillende diensten onder hetzelfde dak gehouden worden. ’s Ochtends heel vroeg begint het met een Spaanse dienst en daarna nemen afwisselend Noren, Engelsen, Nederlanders en Duitsers bezit van het kerkgebouw. Op zaterdag zijn er trouwens ook vier diensten; twee in het Spaans en twee in het Duits. Want op Gran Canaria is Duits zo ongeveer de voertaal. Spottend wordt het eiland, dat bij Spanje hoort, wel een Duitse provincie genoemd.

Psalmen
De Hollandse dienst op zondagmiddag wordt goed bezocht. De helpers komen Liedboeken tekort en de kerk is bij aanvang van de dienst zeker voor driekwart gevuld. Veel ouderen, die hier overwinteren. Maar ook jongeren ontbreken niet. Predikanten uit Nederland wisselen elkaar af en tot aan Pasen is er een predikant uit Velp die de diensten leidt. Helmut, een Duitser, speelt vanmiddag. En het moet gezegd: hij doet dat met overgave.

Psalm 25 is de openingspsalm. „Gods verborgen omgang vinden, zielen waar Zijn vrees in woont.” De berijming van 1773 en die van het Liedboek zijn voor dit couplet gelijk.

Buiten kwetteren de vogels, terwijl binnen de gemeente zich hijgend door een tweetal coupletten werkt. Want Helmut maakt tempo en volstaat per regel soms met twee, drie akkoorden. Maar de aanwezigen laten zich letterlijk niet van de wijs brengen. Het klinkt, mede door de prachtige akoestiek van dit gebouw, goed.

De preek van de middenorthodoxe predikant is kort en gaat over de Heere Jezus Die tegen de schare zegt dat wie niet voor Hem is, tegen Hem is. De toegangsdeuren staan tijdens de dienst gewoon open en af en toe lopen er mensen binnen. Spanjaarden die, wanneer ze de vreemde taal horen, schielijk de aangrenzende bidkapel binnenschieten. Maar er zijn ook mensen die blijven en aarzelend een plaatsje zoeken.

En dan moet er gecollecteerd worden, want anders kunnen deze diensten niet lang meer plaatsvinden, zo wordt de gemeente verteld. Als iedereen 3 euro in het offermandje stopt, kan alles doorgaan zoals het hier sinds 1977 -met enkele onderbrekingen- gaat. De collectemanden gaan rond terwijl Helmut de toeristen het geld uit de zak speelt. Er wordt royaal gegeven: amper muntgeld, allemaal briefjes van 5, 10 of zelfs 20 euro.

En dan zet Helmut in voor het slotlied. De predikant spreekt de zegen uit en de kerk stroomt leeg. Helmut geselt de toetsen en het orgel schreeuwt het uit. Buiten, op het pleintje voor de kerk, gaat het kerklied de strijd aan met de doffe discobeat die opklinkt uit een eetgelegenheid in het winkelcentrum waar het kerkgebouw staat. In een ander café wordt gejuicht. Jongeren kijken ingespannen naar een groot televisiescherm waarop mannen over een grasveld rennen. Voetbal.

Helmut is klaar. Snel worden de Liedboeken in dozen gestapeld en opgeborgen. Klaar voor volgende week. De glazen platen voor de orgelpijpen blijven openstaan, de deuren van de kerk ook. Over een klein uurtje begint de Duitse dienst.