Het was vreemd op 14 juli tegelijkertijd de viering van de Franse Revolutie te zien en de twee minuten stilte in rouw voor de slachtoffers van terreur. De Verlichting en de Franse Revolutie zijn namelijk te beschouwen als de uitvinders van het terrorisme.

Maximilien Robespierre (1758-1794) werd de belangrijkste politiek leider van de Franse Revolutie. Hij noemde zijn strategie ”de Terreur”, en geeft een volledige onderbouwing van terreur als democratisch instrument. Hij zegt bijvoorbeeld: „Om de democratie te kunnen vestigen en consolideren, om een vreedzaam constitutioneel bewind mogelijk te maken, moeten wij eerst de vrijheidsoorlog tegen de tirannie tot een goed einde brengen (…) Wij moeten de binnenlandse en buitenlandse vijanden der republiek vernietigen, willen wij niet zelf ten onder gaan (…) Terreur is niets anders dan recht, snel, streng en onbuigzaam recht; ook in de terreur komt de deugd tot uiting (…) Men heeft wel eens gezegd, dat de terreur een steunpilaar van despotie is… De revolutie is de despotie van de vrijheid tegen de tirannie.”

De terreur die de Franse Revolutie moest steunen kostte 20.000 mensen het leven, bijna zeven keer de aanslag op het WTC of 800 keer de aanslagen in Londen.

Verlichting
Bovenstaande bewoordingen doen sterk denken aan de legitimaties om geweld te gebruiken voor het vestigen van een islamitische heilstaat. Het hoofdargument om moslims te hervormen is altijd dat ze een verlichting moeten doormaken, zoals ook Europa die heeft gehad.

Maar als de Verlichting terreur legitimeert, als de Franse Revolutie er zelf niet was geweest zonder terreur, dan kan Europa de moslims niet vragen de waarden van de Verlichting te aanvaarden en af te zien van terreur. Robespierre stelt duidelijk dat geweld een noodzakelijk kwaad is voor het vestigen van rechtvaardigheid.

Hoe onwezenlijk het terrorisme ook lijkt in de ogen van Europeanen nu, de moslims leren Europa met terreur niets nieuws. Veel islamologen stellen ook dat de militante islam is ontstaan onder invloed van het Europese politieke denken.

Wanneer revolutionaire moslims van terreur als strategie over zouden stappen op de heilige middelen van geduld en gebed, zouden ze niet alleen de profeet Mohammed beter volgen, ze zouden ook werkelijk hun wraak nemen op het materialisme, door het gebed te verkiezen boven wereldse wapens. De koran schrijft bijvoorbeeld: „Er is geen dwang in godsdienst” (2:257); „Zoek hulp door geduld en gebed” (2:46) en: „Schept geen wanorde op aarde, nadat zij is geordend…” (7:57).

De revolutie van Mohammed was geweldloos. De oorlogen van de vroege islam waren verdedigingsoorlogen, omdat de moslims werden vervolgd omwille van hun nieuwe geloofsovertuiging. „Toestemming om te vechten is gegeven aan degenen tegen wie gevochten wordt, omdat hun onrecht is aangedaan” (22:40). In de gezegden van Mohammed lezen we bovendien: „Wanneer gij wandelt in vijandig gebied, doodt geen vrouwen en geen kinderen; noch de blinden, noch de ouderen. Hakt geen bomen om, noch verniel enig gebouw.” Wat een verschil met de woorden van Robespierre!

De auteur studeerde Perzisch en Arabisch aan de Universiteit Leiden.