Drie jaar geleden kwam Balkenende na de val van De Hoop Scheffer ineens bovendrijven. Bij de verkiezingen van 2002, toen de paarse partijen het zwaar te verduren hadden onder de aanvallen van Pim Fortuyn, had hij nog het imago van onbedorvenheid. Zijn partij wist daarvan te profiteren. Maar inmiddels is de populariteitscurve van Balkenende behoorlijk gedaald en de vraag is of die zich nog zal herstellen.

Trouwens, ook aan de top van het bedrijfsleven zien we een komen en gaan van mensen. Kennelijk is er voortdurend behoefte aan frisse ideeën en nieuwe plannen. De ene reorganisatie volgt dan ook op de andere.

Tegen die achtergrond van snelle doorstroming en snelle slijtage is het verwonderlijk dat iemand als Wiegel er nog steeds in slaagt om in beeld te blijven. Zijn politieke carrière lag in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Dat is al een hele tijd geleden. Voor jongeren is dat zo ongeveer de tijd van hun opa.

Vorige week stelde Wiegel zich min of meer kandidaat voor het premierschap. Hij wilde nog wel eens naar Den Haag terug. En er is geen reden om dat af te doen als het gezeur van een oude man die al zowat 25 jaar uit de Haagse politiek is, maar nog steeds niet kan verkroppen dat hij erbuiten staat.

Het grote publiek is hem nog niet vergeten. Uit een recente peiling van Maurice de Hond blijkt dat de VVD met Wiegel als lijstaanvoerder uitkomt op ruim dertig zetels en zonder Wiegel op minder dan twintig. Dat is een fors verschil. Onder leiding van Wiegel kan de VVD de concurrentie met Wilders aan.

Kennelijk wordt Wiegel op een bepaalde manier als een aantrekkelijk alternatief ervaren. Als een nieuw gezicht vergeleken met Van Aartsen, Zalm en andere VVD-coryfeeën. Niet besmet door allerlei politiek geblunder en gemanoeuvreer van de afgelopen jaren.

Gaat Wiegel, zoals dat tegenwoordig vaak gezegd wordt, een tweede leven in de Haagse politiek tegemoet? Afgedacht van de bezwaren tegen een dergelijke formulering, die immers verwijst naar het hindoeïstische reïncarnatiedenken, moet gezegd worden dat dat niet zo één, twee, drie zal gaan.

De VVD zou wel in een flinke leiderschapscrisis terecht moeten komen en erg in de peilingen moeten zakken, wil het huidige VVD-establishment Wiegel als redder van de partij binnenhalen. Maar het blijft een merkwaardig verschijnsel dat iemand van één of twee politieke generaties terug nog zo veel of opnieuw zo veel aanhang onder de kiezers heeft.

Overigens zou het voor de VVD geen achteruitgang zijn als Wiegel als partijleider zou optreden. Wiegel behoort tot de rechtervleugel van de VVD, zonder het extreme van Wilders. Het CDA en niet de PvdA vormt voor hem de natuurlijke coalitiepartner. Met het christelijk onderwijs heeft hij, anders dan een nieuwe generatie VVD’ers, geen moeite. Met een gekozen formateur moet je bij hem niet aankomen. Wat dat betreft kon het beroerder.

Maar voorlopig staan anderen binnen de liberale partij aan het roer.