De keus is niet groot. Er zijn slechts twee kandidaten. De strijd gaat dit jaar tussen de Democraat Kamala Harris en de Republikein Donald Trump. Dat maakt het wel erg lastig om een verantwoorde keus te maken.

Voor Trump is het de derde keer dat hij probeert de sleutel van het Witte Huis te veroveren. Eenmaal, in 2016, kreeg hij die in handen. De volgende keer lukte het niet. Volgens hem en zijn aanhang is hem die diefelijk ontstolen – iets waar hij tot op de dag van vandaag over blijft morren, hetgeen inmiddels zelfs medepartijleden „gezanik” noemen.

„De strijd om het presidentschap in de VS lijkt vooral een kampioenschap in schelden”

Wie de drie campagnes van Trump vergelijkt, moet constateren dat hij steeds meer de getergde politicus is die zich vooral in zijn eer voelt aangetast. Ondanks de smeekbeden van zijn partijgenoten om zich in de campagne vooral op het beleid te richten, spant hij zich bijna uitsluitend in om zijn rivaal persoonlijk te raken.

Echter, hoewel hij een expert is in het bedenken van giftige bijnamen voor zijn tegenstanders, is hij er tot nu toe niet in geslaagd Kamala Harris echt te treffen. Met een vrolijke lach weet zij de aanvallen af te slaan.

Daarmee is zeker niet gezegd dat Harris op haar beurt niet hetzelfde doet. In bijna elke toespraak laat ze vallen dat ze als voormalig openbaar aanklager types als Trump kent en rauw lust. En de typering dat Trump en zijn running mate „gewoon rare mensen” zijn, getuigt evenmin van respect.

Eigenlijk is er maar één conclusie: de strijd om het presidentschap in de VS lijkt vooral een kampioenschap in schelden, de spot drijven met de tegenstanders. De vraag is gewettigd: zijn er in heel Amerika, een land met ruim 330 miljoen mensen, niet twee mensen te vinden die waardiger een strijd om het presidentschap kunnen voeren? Men kan dit de armoede van de Amerikaanse democratie noemen.

Hoewel peilingen niet meer dan dagkoersen zijn, lijkt Kamala Harris behoorlijk in te lopen op Trump. Dat leidt in de VS tot optimisme. Er is een alternatief voor de onberekenbare Trump. Maar wie kijkt naar het beleid vergaat de vrolijkheid die Harris uitstraalt.

Haar beleidsvoornemens zijn verontrustend. Op economisch gebied heeft ze vrijdag plannen gepresenteerd die tegemoet willen komen aan de belangen van middeninkomens. Daarbij vertelt ze voor het gemak niet hoe dit betaald moet worden. Dat is een risico. Maar, en dat is nog zorgelijker, op ethisch gebied wil ze oude normen en waarden terzijde schuiven. Dat geeft nog meer te denken. Amerika staat voor een onmogelijke keus.