Schrijver van het boek is Anthon Bel (1950) uit Vlaardingen. Hij was 25 jaar uitgever bij Den Hertog en is redacteur van het blad Oude Paden. In de uitgave staan veertig verhalen die eerder verschenen in de bladen De Saambinder, Oude Paden en Om Sions Wil. Ze zijn enigszins bewerkt en aangevuld. Bel: „Joop Koster vroeg het me, en gezien de vriendschappelijke verstandhouding tussen Den Hertog en Koster stemde ik erin toe.”

Hoe kwam u aan uw informatie?

Bel: „Ik heb in mijn leven met veel mensen gesproken en veel gelezen. Wat me ontroerde of bijbleef, sloeg ik op in mijn hoofd of ik maakte er notities van. Wat ik schrijf, moet betrouwbaar zijn. Ik kwam bijvoorbeeld in contact met de jongste dochter van ds. G. van Reenen van de Gereformeerde Gemeenten. De predikant zou toen hij ontslagen was als glasschilder in Utrecht, turf zijn gaan uitventen. Zijn dochter zei: „Mijn vader heeft nooit met turf gelopen.”

Ook een verhaal dat over ds. P. van der Heijden de ronde doet, klopt niet. Ze zeiden van hem dat hij vrijmetselaar was geweest. Hij is metselaar geweest en voorganger van een vrije gemeente, maar dat is iets anders dan vrijmetselaar.”

De verhalen spelen zich af in de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Waarom koos u daarvoor?

„Deze tijd heeft in het bijzonder mijn belangstelling, hoewel ik me ook verdiept heb in, bijvoorbeeld, Kohlbrugge en de puriteinen. Ik heb veel mensen gesproken die me over het leven van bekeerde mensen van vorige generaties vertelden. Ook las ik toen ik jong was, de jaarboekjes en de acta van de synoden van de Gereformeerde Gemeenten. Daarin kwam ik de namen van de predikanten tegen, van wie ik de levensgeschiedenissen graag wilde weten.”

Kunt u de titel van uw boek, ”Door de woestijn naar Kanaän”, nog wat toelichten?

„Het is een citaat uit het verhaal van Kaatje van der Wekken uit Kerkwerve, in Zeeland. Zij dacht toen ze net bekeerd was, dat ze van kracht tot kracht zou voortgaan. Later kwam ze erachter dat de levensreis door de woestijn naar Kanaän ging. Het is een bekend beeld. Ook ds. G. van Reenen schrijft hierover in ”De woestijnreis der kinderen Israëls”.

Het hoofdthema van het boek is het leven van Gods kinderen in vroeger tijd. Het gaat zowel over het geestelijke leven als over uitreddingen en bijzondere voorvallen.”

Aan welk hoofdstuk bewaart u zelf bijzondere herinneringen?

„Alle hoofdstukken hebben voor mij herinneringen, maar als ik er een moet noemen, is dat hoofdstuk 29: ”Van Tholen naar Rotterdam”. Het gaat over het leven van Jan Marinus de Jonge, de overgrootvader van mijn vrouw Leny. Op de foto op pagina 117 staat zijn zoon Jacob de Jonge, de opa van mijn vrouw. Hij heeft mij dit verhaal zelf verteld. Het is een betrouwbare, mondelinge geschiedenis.

Bijzonder zijn voor mij ook de voorvallen uit het leven van ds. J.D. van der Velden. Hij was een gereformeerde predikant, maar hij preekte wel met onderscheid.”

„De armoede van toen is er niet meer, maar de geestelijke armoede is niet minder ” - Anthon Bel, auteur

Wat zouden hedendaagse lezers met deze verhalen kunnen?

„We leven nu in een andere tijd. De armoede van toen is er niet meer, maar de geestelijke armoede is niet minder. Het boek verhaalt hoe God in het verleden gewerkt heeft, in diverse kerkverbanden. Die God leeft nog. Ik hoop dat mensen daarop jaloers zijn en dat de verhalen hen uitdrijven om God te zoeken.”