Naast de Bijbel geen mooiere literatuur dan Gods grote prentenboek. Guido de Brès noteerde al eeuwen geleden dat wij God kennen uit de Schriftuur en de natuur. Calvijn –die sprak van het theater van Gods heerlijkheid–  zag overal bewijzen van Diens wonderbare wijsheid en grootheid. Maar houd Schepper en schepping wel bij elkaar, benadrukt hij. En… je hebt de bril van het geloof nodig om het boek der natuur te lezen als een werk van Gods handen, want anders zie je niets of verval je tot afgoderij.

Alle jaargetijden bieden ons verrassingen, maar het voorjaar spant de kroon. Eindelijk is aan de winter met zijn korte en veelal grauwe dagen en lange avonden en nachten een einde gekomen. Terwijl collega’s bedroefd afscheid namen van het winterwerk in de kerk, overviel mij steevast een gevoel van bevrijding na dagen vol van plicht en zwoegen. Er kriebelde iets. Nog steeds. Ik wil dan maar één ding: naar buiten om er het feest van de schuivende knoppen te beleven. Om de lentegeuren op te snuiven. Om mijn ogen te voeden met de vijftig tinten groen en al die andere kleurrijke metgezellen. Ik wil mijn oren strelen met de zang van het vogelleger op vrijersvoeten. Heel de schepping is nu gekroond met de tooi van Gods goedheid. Om lyrisch van te worden. „Hoe groot zijt Gij!”

Een stokoud paaslied beziet het alles in het licht van de herrezen Heere en Heiland. “’t Heelal siert zich in ’t hoogtijdskleed, nu Hij herleeft, die ’t worden deed, en alles riep in ’t wezen. (…) Het leven overwint de dood.”

Je zou het niet altijd zeggen. Natuurarmoede wint terrein. Vooral op het platteland. Weelderige bloemenweiden veranderden in saai eiwitrijk raaigras. Een lusthof voor ganzen, die er stikstofrijke souvenirs achterlaten. Puur boerenverdriet. Zelfs de tureluren worden er tureluurs van, evenals de kieviten met hun acrobatische vliegmanoeuvres. De eerste zwaluwen verschenen al vroeg. Vlinders landen op dansende bloemen met sprankelende kleuren.

De winter kwam en ging. De dichte dekens van water –ze zijn er niet zonder reden– zijn nog steeds gebleven. Niet alles frist ervan op. Ondertussen hangt een bezige bij lurkend aan een bloem.

Dat Pasen en Pinksteren in Gods prentenboek wel degelijk op één dag kunnen vallen, blijkt. Terwijl de laatste paasbloemen (narcissen) nog staan te pronken, vertonen zich reeds de eerste pinksterbloemen. Te midden van alles wat ineen ploft en vergruizelt in kerk en wereld, is er gelukkig nog meer dan doornen en distels. Beschouw dat vooral als genade.