„En zie of bij mij een schadelijke weg is, en leid mij op de eeuwige weg.”

De ervaringen die de christen heeft, zijn ook zo’n ”rietzee” waaraan hij van tijd tot tijd gelegerd wordt, om de weg te overdenken die de Heere, zijn God met hem gehouden heeft. Zij zijn tweeledig: enerzijds neerdrukkend, anderzijds verblijdend van aard. Wie is er, die niet met een zeker dichter moet instemmen, als hij zegt: „Heeft niet de ervaring mij mijn dwaasheid dikwijls geleerd? Wie is in staat om op te merken, hoe dikwijls hij faalt, en hoe groot is de menigte der verborgen afdwalingen!”

Wat is er weinig zelfkennis nodig om in te zien, dat wij ons geenszins voor God beroemen kunnen. En hoe groot moet de blindheid zijn van hen, die dit volstrekt tegenspreken en van zich weren! Maar beoordelen wij ons hart naar de taal en beschrijving van de Heilig Geest in het onbedrieglijke Woord Gods, dan hebben wij een zee voor ons, waarvan de baren modder en onreinheid opwerpen, die zich evenwel met allerlei riet van verontschuldigingen omringt, om maar niet in zijn ware, dat is afschuwelijke gedaante te worden gezien.

Ook aan deze zee moeten wij ons laten legeren, om onze nood en onze ellende recht grondig te leren kennen. Het is wel onaangenaam, maar nuttig; wel moeilijk, maar heilzaam. Een christen kan bij het terugzien op zijn weg op veel angstige druk wijzen, die vaak in grote, inwendige nood gebracht werd.

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, 
deel 1; 1837)