„Och, dat Mijn volk naar Mij gehoord had, dat Israël in Mijn wegen gewandeld had!”

Hier wordt waar: „Och, dat gij naar Mijn geboden geluisterd had, zo zou uw vrede geweest zijn als een rivier, en uwe gerechtigheid als de golven der zee. Och, dat zij een hart hadden, dat Mij vreesde!” Wat een hardnekkig volk was het! Zij hadden geen oog dat zag, geen oor dat hoorde, en geen hart dat verstandig was. Een os kent wel zijn bezitter en een ezel de krib van zijn heer, hoewel beide voor de domste dieren gehouden worden. Maar dat volk legert zich daar aan de Schelfzee, bijna alsof het zelf een riet geweest was, zonder verstand. Spoedig horen wij het murmureren en wantrouwen.

Maar laten we niet denken dat wij beter zouden geweest zijn. Laten we in hun voorbeeld de wangestalte van onze eigen harten en de noodzaak leren van hetgeen de Rode Zee afbeeldt, namelijk de noodzaak van de reiniging der zonden door het bloed en de Geest van Jezus Christus. David zei ook eens tegen zijn ziel: „Vergeet geen van de weldaden des Heeren.” Wij zien ook in het voorbeeld van de discipelen dat zij dikwijls volstrekt niet verstandiger werden door al de wonderen die zij aanschouwden. Zoals Paulus zegt: „Ook ons Pascha is voor ons geslacht”, zo kunnen wij zeggen: „Wij hebben een Schelfzee die wij beschouwen zullen, om de heerlijkheid des Heeren te zien in hetgeen voor ons betamelijk is.”

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, deel 1; 1837)