„Genade en vrede zij u vermenigvuldigd.”

Petrus, de apostel der besnijdenis, begint met een hartelijke zegenwens aan de gelovige verstrooiden in Pontus, Galatië, Cappadocië, Azië en Bithynië. Zo lezen we heerlijke dingen in 1 Petrus 1. Hij brengt een dankzegging aan God, de Vader van onze Heere Jezus Christus, als de Fontein en Bronader van alle heil en zaligheid. Hij stelt hun, tot hun bemoediging en vertroosting in hun verdrukkingen, tegelijk onder ogen die grote en onwaardeerbare weldaden, waarmee God uit vrije, eeuwige, ontfermende liefde hen begenadigd had. Zij waren, naar Gods ondoorgrondelijke barmhartigheid, wedergeboren tot een levende hoop. Er is niet alleen een onverderfelijke erfenis voor hen in de hemelen bewaard, maar zij werden ook zelf krachtdadig bewaard, tot verkrijging van een volkomen zaligheid in de laatste tijd. Ja, zij moesten zelfs al de hevigste verdrukkingen in dit tranendal ondergaan. Maar zij konden zich nochtans verheugen met een onuitsprekelijke en heerlijke vreugde in Christus Jezus.

Vervolgens laat hij zijn liefderijke vermaningen volgen in 1 Petrus 2, en wekt hen op tot heiligheid, om te wandelen in vreze in de tijd van hun inwoning, tot broederlijke liefde, tot opwassen in genade en een christelijke wandel, tot plichten in verscheidene betrekkingen (1 Petrus 2:13-5:9). Onze tekst 1 Petrus 1:4 is heerlijk en troostrijk met het oog op de onfeilbare en krachtdadige bewaring der gelovigen, ter verkrijging van een volkomen zaligheid.

Christiaan Salomon Duytsch, predikant te Mijdrecht

(”De gelukstaat, de roem en de bewaring van een gelovig christen, voorgesteld in drie leerredenen”, 1779)