In het artikel ”Identiteit bewaren geen polarisatie maar plicht” (RD 2-9) beklemtoont Arno Bronkhorst het belang van de Statenvertaling en spreekt hij zich ondubbelzinnig uit tegen polarisatie. Aan de hand van een metafoor legt hij uit wat hij onder polariseren verstaat. Iemand die van koers verandert polariseert, degene die een ingenomen route volgt polariseert niet. Tegelijk roept het artikel van broeder Bronkhorst onmiskenbaar het gevoel op dat het een polariserend karakter heeft. Hoe zit dat?

De denkfout die Bronkhorst ongemerkt maakt, is dat hij groeiende polarisatie verbindt aan verschillende zienswijzen. Deze verschillen hangen voor een belangrijk deel samen met door God gegeven verschillen in karakter, verantwoordelijkheid en wijsheid. Sommige mensen denken rechtlijnig, anderen zijn fijngevoelig: allen zijn ze door God geschapen. Sommigen hebben een verantwoordelijkheid voor de kerkelijke gemeente, anderen voor een scholengemeenschap: allen hebben ze hun roeping van God gekregen. Deze verschillen zijn verrijkend zolang we bereid zijn naar elkaar te luisteren en ons als christenen met elkaar verbonden weten in het hoofd Christus (1 Korinthe 12). Polariseren zit dus niet vast op een verschillende zienswijze en verantwoordelijkheid, en de daarop gebaseerde aanpak, maar houdt verband met hoe we met die verschillen omgaan.

Verbondenheid is een ander kernwoord in de tekst van Bronkhorst. Hij twijfelt eraan of er sprake kan zijn van verbondenheid als er verschillende keuzes gemaakt worden in de Bijbelvertaling. Dit is precies wat er gebeurt in tijden van polarisatie. Een enkele keuze bepaalt of je erbij hoort of niet. In het heetst van de strijd wordt vergeten dat er op vrijwel alle diepere niveaus verbondenheid is. Om het concreet te maken met een actueel voorbeeld: Bronkhorst en de bestuurders van Driestar-Wartburg maken een andere keuze, maar zijn verbonden als christen, hebben Gods Woord lief en verlangen ernaar dat jongeren veel in de Bijbel lezen, de Bijbel verstaan en door de Heilige Geest onderwezen worden. Juist het besef van die verbondenheid is een enorme stimulans om op een geestelijke manier, in zachtmoedige wijsheid, over verschillen te spreken: zuiver, vreedzaam, bescheiden (mild), gezeglijk (voor rede vatbaar), vol van barmhartigheid en van goede vruchten, niet partijdig oordelende en ongeveinsd (Jakobus 3:17). Lees ook de prachtige kanttekeningen bij deze verzen.

Ook als we ervan overtuigd zijn dat een medechristen het rechte pad verlaat, kunnen we ons door Gods Woord laten gidsen. Elkaars lasten dragen, zoals Christus (Galaten 6:2). De ander terechtbrengen met de geest van zachtmoedigheid (6:1). Iemand feedback geven is blijkbaar een gevaarlijk werk, want de oproep om het te doen wordt gevolgd door aansporingen tot zelfonderzoek: let op jezelf, denk niet dat je iets bent, onderzoek jezelf en laat het uiteindelijk over aan God (6:1, 3-5). Wat zou het heerlijk zijn als de kerk aan de wereld kon laten zien hoe christenen op geestelijke, liefdevolle wijze omgaan met conflicten. En hoe vormend is het voor jongeren als ze van hun opvoeders niet alleen leren hoe ze de Bijbel kunnen lezen, maar ook hoe ze die kunnen leven.

De auteur is mediator, coach en ondernemer.