De toespraak van de Palestijnse leider Mahmud Abbas was doortrokken van antisemitisme van het zuiverste soort. Hij hield zijn speech al eind vorige maand in het Arabisch voor de Revolutionaire Raad van zijn Fatahpartij, maar de Engelse vertaling verscheen pas deze week.

Het was bepaald niet de eerste keer dat Abbas zich in dergelijke woorden over het Joodse volk uitliet. Zijn dissertatie uit 1982 was al doortrokken van antisemitische frases en ontkenning van de Holocaust. En ook in latere toespraken stak hij die opvattingen niet onder stoelen of banken.

Dat Abbas de staat Israël geen warm hart toedraagt, hoeft nauwelijks verbazing te wekken. Dat is inherent aan het politieke conflict tussen de Palestijnen en de Joodse staat. Dat is echter nog heel iets anders dan het volk van de andere partij te demoniseren, zijn afkomst in twijfel te trekken en een van de meest dramatische gebeurtenissen in de moderne geschiedenis te bagatelliseren.

Het is ronduit stuitend dat een 87-jarige Palestijnse leider zijn laatste levensfase gebruikt om zich aan dergelijke haatzaaierij te buiten te gaan. Hij zou er beter aan doen wat meer verzoenende taal te spreken. In de eerste plaats naar de Palestijnen zelf, die hopeloos verdeeld zijn en steeds meer in de armen van radicale groeperingen worden gedreven.

Maar ook richting Israël. Natuurlijk gebiedt de realiteit te zeggen dat het huidige politieke klimaat in Israël weinig ruimte biedt voor verzoenende stappen aan beide kanten. Opruiende taal en verdraaiing van historische feiten door Abbas zullen de rechtse regering in Jeruzalem echter alleen maar in de kaart spelen.

Als Abbas ook maar enigszins uit de schaduw van zijn voorganger wil treden, zal hij zijn toon radicaal moeten wijzigen. Anders zal hij net als Yasser Arafat de geschiedenisboeken ingaan als de Palestijnse leider die vrede met Israël koste wat kost heeft tegengehouden. Dat is extra schrijnend nu Israël inmiddels met een aantal Arabische landen de betrekkingen heeft genormaliseerd en er mogelijk in de nabije toekomst nog meer zullen volgen.

De internationale gemeenschap zou Abbas daar overigens een handje bij kunnen helpen. Door zijn toespraak in ronde woorden te veroordelen en hem op te roepen de hand van vrede uit te steken. Behalve van Amerikaanse en Duitse (!) zijde bleef het echter oorverdovend stil na de gewraakte speech van de Palestijnse leider.

De Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, Gilad Erdan, vroeg zich dan ook af waar de veroordelingen door de VN en de media bleven. Die zijn er doorgaans als de kippen bij om elke misstap van Israël aan de kaak te stellen.